Feijóo e os esquimós

O presidente Feijóo non sabe como os esquimós cazan os seus inimigos os lobos. De saber non había de deixar que o seu conselleiro cualificase de apoucada e ensimesmada á nosa cultura. Tampouco permitiría que outro seu conselleiro puxera en cuestión a excelencia do sistema universitario e as razóns de investir en coñecemento. Habería de calar ao seus homes de confianza por arroutar que foi o medo e non a defensa da lingua galega o que ateigou a praza do Obradoiro. Mesmo había de medir as súas propias declaracións sobre a radicalidade nacionalista dos que se animan a discutir o disparatado decreto de desnormalización lingüística no ensino. E habería de impoñerse maior prudencia e proscribir outros moitos exercicios de maltrato gobernamental da intelixencia. Seguir lendo.

Lecturas micropolíticas

Leo no Magazine de El Mundo unha entrevista con Gonzalo Miró, unha celebrity deste noso mundo-escaparate. As súas palabras teñen como pano de fondo a sombra protectora de Felipe González e El-Rei e o prestixio aínda vivo da súa nai defunta. Respasa distendido os seus problemas emocionais, amoríos novos e vellos, proxectos profesionais difusos e tampouco escapa a unha pregunta sobre a súa identificación política que resposta con claridade meridiana. Seguir lendo.

Desmontando o autogoberno do benestar

Eficacia e credibilidade dise que son os principios activos do bo goberno. Todo indica que Xunta conservadora unicamente é eficaz na demolición da herdanza política do Bipartito; só é críbel para quen non cre no autogoberno galego. «Sente que a sua vida está a melhorar?» Mia Couto rexistrou a contestación que un paisano seu deu á TV mozambiqueña: «Está a melhorar, sim senhor, pero está a melhorar muito mal.» O mesmo balance vale para o goberno do PPdeG: Galiza mellora, si, mais mellora para mal. Seguir lendo.

Un disparate lombrosiano

Os Estados Unidos son como as prima donas da ópera que son sublimes ou son ridiculamente extemporáneas. Hai tempo que as axencias de intelixencia e seguridade da primeira potencia mundial deixaron de ser sublimes para entregarse con regular puntualidade ao exercicio dos maiores ridículos. O último, que non o derradeiro, é a difusión do retrato robot de Ossama Bin Laden que calcaba o patrón facial de Gaspar Llamazares. Seguir lendo,

Bensaïd, Haití, Munilla e Zapatero

O martes soubemos do pasamento de Daniel Bensaïd. Era un dos pensadores máis solventes da esquerda da esquerda actual. Aínda non cumprira 64 anos. Deixounos case que corenta libros que son unha referencia intelixente para reflexionar sobre a necesaria emancipación dos que historicamente sempre foron vencidos. Bensaïd callou o seu compromiso militante no maio do 68 francés e desde aquela non cesou no seu activismo político, ao abeiro da IV Internacional, na LCR e no Novo Partido Anticapitalista. Hai uns meses presentou en Barcelona unha das súas últimas obras, Eloxio da política profana, nas súas páxinas escribiu: «A política [profana] é “ao mesmo tempo que unha esixencia”, unha aventura incerta, privada do socorro de calquera trascendencia; un campo sementado de incertezas e dúbidas, onde a míudo fins e medios se desaxustan. Esa é a súa tráxica dignidade.» Seguir lendo

Mudanza

Para facerlle caso a Henri Bergson que dicía que «mudamos logo somos», cambiamos de enderezo na rede e procuramos acomodo no predio duns amigos. De paso trasládase a blogaliza. Serán agarimosamente atendidos en dpaso.blogaliza.org. Grazas mil por acompañarnos.