Tempos taxados

Despediuse un marzo maieante e estreouse un abril de días-non días. Xornadas na súa máis minguada expresión, sen tempo para case que nada, fóra dunha febre fabril de sobrados desalentos e esixencias. Días que empatan cos versos de Brecht: «Tan breve era o tempo / que entre a mañá e a noite / non había mediodía». Aínda así, nas súas firgoas, recuperei vencellos con activismos pasados, recibín unha encomenda dunha consultora esquecida e deixeime enlear nunha manda civil na que terei que gastar letras. Haberá que pedir tempo prestado ao soño para chegar vivo a un vindeiro maio que marceará.