Na calma central

Paso con meu pai os seus derradeiros días. Para afrontar a súa dor, levanto un valado con letras insomnes. Cando fina o ano que lle rendemos á Memoria, comezo a ler con inmerecido atraso Os libros arden mal. Levado pola arte da lavandeira descifradora das marcas da auga, procuro nos ollos vencidos de Pedro oitenta e tres anos de esforzada vida. Entre a xeira de padecementos unha tregua. Como unha ladaíña leo a sabedoría fonda dun arpoador:

Non hai que fiar da calma, dixo de improviso. É ao que máis medo lle teño. Á calma. Sabes o lugar onde nada pasa, o da calma absoluta, onde a mar está como un prato?
Curtis negou coa cabeza.
No centro do furacán! É o que chaman a calma central. Non esquezas isto. Na calma central, ponte en vilo, en estado de urxencia.

Deitado na calma central da súa dor, Pedro dorme. As palabras de Rivas trazan un plan de fuga perfecto e céibanme das miñas angustias e da súa agonía. Con todo, non hai lugar para o engano, ben sei que estamos en estado de urxencia. Aínda así, teño unha débeda co narrador da nosa Mohicania: toda unha noite de paz acougada. Impagábel.