Diarquías imposíbeis

Os spin doctors do PSdeG deberon ver como se abrían as portas do inferno cando o alcalde de Santiago, José Bugallo, chufou ao seu tocaio José Blanco e sentenciou que no seu partido hai un dobre liderado que partilla o ministro de Fomento co secretario xeral PachiVázquez. Iso si, un facéndose cargo do «liderado orgánico e establecido», mentres que o de Palas exerce un outro liderado «máis de tipo intelectual e pragmático». Só lle faltou citar a Napoleón –«Un líder é un vendedor de esperanza.»– para liquidar de vez ao seu estimado secretario xeral. » Seguir lendo.

Bipartidismo feliz

PSOE e Partido Popular decidiron coidarse e encoraron toda reforma da Lei electoral, que non é outra cousa que o contrato blindado co que os dous grandes partidos se protexen de toda fórmula de proporcionalidade. Tiveron o apoio daquelas formacións nacionalistas que saben que contando cunha posición electoral hexemónica nos seus territorios poden acceder a unha vantaxosa repartición de escanos. A reforma morreuse soa e entre todos a mataron. Seguir lendo.

A lóxica de don Eladio

Miss me yet? Botádesme de menos? Pregúntase George Bush nun valado publicitario perdido en Minnesota. A señardade neoconservadora mobilízase co reclamo de que nos Estados Unidos todo tempo pasado foi mellor que os incertos presentes de Barack Obama. En Galiza é pouco probábel que o retrato de Emilio Pérez Touriño pendure de ningures para excitar a morriña do bipartito, aínda que, á vista do goberno inexistente de Feijóo, a saudade das políticas do cambio estea máis que xustificada. » Seguir lendo.

A fraude do goberno cordial

Primeiro aniversario do 1-M, momento de fervorosos balances oficiais e haxiografías do presidente Feijóo. Con todo, a realidade do seu goberno é teimuda. A cordialidade galeguista e o reformismo conservador quedou en retórica, non así a súa eficacia demoledora. Agardamos polas súas milagres; os días do corno da abundancia que ofreceu en campaña electoral aínda van tardar. A marca «Feijóo, o presidente e un galego máis» sufriu un fraudulentoreestyling para ficar tan só en «Feijóo, un presidente máis». »Seguir lendo.

Unha democracia fanada

O John Cobra Sound System, o ruído (des)informativo que atorda a nosa democracia, logrou que (case) pasase inadvertida unha sondaxe da Universitat Oberta de Catalunya sobre as percepcións que temos dos dereitos nacionais e as capacidades dos cataláns para decidir sobre o seu autogoberno. Na súa cerna, o dereito á autodeterminación, esa sorte de irmá pequena, rebelde e contestataria da democracia. »Seguir lendo.

O triunfo da retranca sobre á estupidez

Axiña cumpriranse 10 anos do pasamento de Carlo M. Cipolla. Un xeito de honralo é ler As leis fundamentais da estupidez humana (Rinoceronte Editora, 2009), un dos seus máis agudos ensaios, de certo o seu título máis exitoso e popular. Está dispoñíbel en galego grazas á tradución e bo criterio editorial de Moisés Barcia. » Seguir lendo.

Rivas: xornalismo da resiliencia

Décimo volume onde Rivas axunta a súa obra xornalística a contar incluíndo a inaugural Galicia, el bonsái atlántico de 1989, Episodios galegos compacta entregas que lemos no «Luces» de El País-Galicia; un libro que, antes de nada, desmente rotundamente á confraría crítica que aínda teima en considerar a escrita dos xornais como literatura efémera e de caducidade inmediata. Prexuízo que despreza un feito capital: os xornais, malia o devalo de vendas, seguen a ser o principal espazo de relación entre os creadores literarios e o groso da sociedade lectora. »Seguir lendo.

Autoaxuda (política)

A profesionalización da política crea un oco de mercado para a literatura de autoaxuda politolóxica que percorre os vieiros xa trazados polos libros de éxito do management máis creativo. En pouco tempo haberemos de dispor dun enriquecido catálogo de títulos ao xeito de Como triunfar no congreso do seu partido?, As regras de ouro do bo secretario de organización, Manual de autoconstrución do líder ou Quen se papou os meus votos? »Seguir lendo.

En terra hostil

A oscarizada película de Kathryn Bigelow dramatiza a supervivencia dunha unidade de artificieiros norteamericanos nunha ratoeira, dacabalo entre a desesperación e a destrución, entre inimigos invisíbeis, azougantes emboscadas e mortíferas trampas. A vida do conselleiro Roberto Varela non vaiamos crer que é moito mellor. » Seguir lendo.

Arcadi, o supremo

A Arcadi Espada repúgnalle a mediocridade cidadá que entala a intelixencia ilustrada que, poucos coma el, personifican con tanta brillantez e excelencia. Cando lanzou factual.es, a súa publicidade sinalaba que un dos problemas do xornalismo era que as opinións se presentaban como feitos e os feitos se ofrecían como opinións. Un mal doutros xornalistas e doutros medios do que el estaba a salvo porque Espada é, simplemente, o prescritor das únicas interpretacións verdadeiras. »Seguir lendo.

Lou Grant na Moncloa

«Nunca faga previsións, especialmente sobre o futuro.» Afortunadamenta abondan persoas e empresas que pasan do retranqueiro consello de Samuel Goldwyn. Wellcomm é unha consultora que trasfega con ideas e que se interesou por facer unha panorámica prospectiva da comunicación en 2010. O resultado é un suxestivo informe no que se repasan tendencias e incertezas sobre esa encrucillada de saberes e tecnoloxías que é a comunicación 2.0 e +. » Seguir lendo.

Grandes homes, grandes éxitos

Que isto se arranxa se os grandes homes se poñen á faena non ten ningunha dúbida. Sumaron vontades, talentos e valores dous dos nosos máis grandes e o señor Ratzinger (a) Benedito XVI, xefe do cativeiro pero influente estado do Vaticano, visitará Galiza co gallo do Xacobeo a finais de outubro ou a primeiros de novembro. Anoten que é o primeiro grande éxito do presidente Feijóo e un dos moitos dese poder fáctico chamado Francisco Vázquez. Estamos de noraboa e, coma quen di, xa vemos a luz á fin do túnel da crise económica e da apatía gobernamental que esmagaban as nosas existencias e consciencias. » Seguir lendo.

Feijoo e nada máis

O presidencialismo é unha das marcas de identidade do Novo Réxime que se institucionalizou tras o 1-M. Dísenos que, en actitudes e formas, Núñez Feijóo é moito máis presidencialista que Touriño, González Laxe, Albor e Fraga; si, tamén máis presidencialista que o Patrón e León de Vilalba, quen durante tres lustros foi todopoderoso presidente de Galiza e a quen non lle chistaba ninguén. Indicador dese irresistíbel presidencialismo é que, a diferenza dos executivos doutrora, actualmente os conselleiros teñen moito menos protagonismo e autonomía de acción. Decide e reina Feijóo. Faise virtude do que non se ten; dada a falta de equipo de goberno abonda con enxalzar a existencia dun presidente presidencialista. » Seguir lendo.