Cartas boca arriba

Son amador do xénero epistolar, ese antecedente ilustre e ilustrado do posteo virtual, de aí que viole reincidentemente o correo privado de sonadas personalidades. Gusto moi especialmente da Correspondencia de Manuel Antonio e das Cartas desde o cárcere de Antonio Gramsci. Hoxe comecei o asalto ao voluminoso epistolario que Ricardo Carballo Calero compuxo, entre 1932 e 1984, para Francisco Fernández del Riego. Avancei tan só nas cartas escritas até 1933 pero nelas descúbrese unha xeración de mozos que, de non fallarlle a época (coma faldadamente ocorreu), estaban dispostos a paparse o mundo. Nas letras enxérgase un hiperactivo Carballo Calero, mergullado paixonalmente na acción político-cultural do galeguismo ferrolán, publicista incansábel e estudante por libre que (abusivamente) recorre aos servizos do correspondente del Riego para conseguir apuntamentos e programas académicos cos que enfrontarse aos exames. Mandados de servizo que un xenerosísimo Paco atende sen maiores demoras malia ter que sufrir pouco amigábeis observacións sobre o uso de palabros como cordileira, atafeigado ou ser reprendido por descoñecer o significado do verbo aturar. Aturar si que lle aturou unhas cantas o bo de don Francisco a un terríbel Ricardo que naqueles efervescentes anos gastaba mesmo palabras acedas para o home a quen en 2006 dedicamos o Día das Letras cando lle espetaba a del Riego: «Quen fixo a barbaridade de conceder 500 pesetas para un cursillo dado polo ignorantón de Lugrís?» Son as cousas que ten poñer as cartas boca arriba.