30/12/2006

Na terra

No día do malfadado anuncio da fin da tregua, deitamos o corpo do meu pai no camposanto de Pereiró. Para todos os que no seu adeus trouxeron agarimos e aos que nos acompañaron coa súa solidariedade, han saber que teñen, de todo corazón, a nosa infinda gratitude.

5 comentários:

Marcos Valcárcel López disse...

Non sabía nada do teu pai. Só podo xa mandarche unha aperta de alento e solidariedade. Eu pasei por ese trance hai un ano e unhas semanas e a súa compaña (a do meu pai) segue presente día a día, grazas a ese miragre que chamamos os recordos. Estou seguro que eses 83 anos foron os dunha esforzada vida, como ti dis, e de seguro tamén moi digna. Ogallá as nosas vidas teñan sequera un sentido semellante...

Cesare disse...

Levaremos a súa memoria.
Un bico moi grande, parrulo.

A.C. disse...

As minhas condolências.

cneirac disse...

Ás veces as mentiras chegan onde non deben e as noticis importantes pérdense no camiño. Un abrazo.

sihomesi disse...

O que nos fire, se non mata, fainos mellores. Unha aperta.