Fake policy

George Bernanos afirmaba que prefería perder lectores antes que enganalos. As conviccións do escritor son pouco compartidas entre as nosas clases dirixentes moito máis dispostas a mentir que a perder electores; temerosos, os máis, a dicir verdades incomodas que lles resten audiencias. Sei que o dilema non ten porque adquirir unha fasquía tan maniquea; pódese dicir a verdade e gañar electores e, mesmo, dicir mentiras e perdelos a mancheas. Aínda así, o formateado que máis se leva na política oficial fai abuso da media verdade e da mentira enteira para minimizar os custos das decisións impopulares.

Os adiantos orzamentarios do presidente Zapatero (se o debate parlamentario non o remedia) engrosarán a política de ambiguedades calculadas que é esa forma mol, anestésica e amábel da mentira/media verdade coa que o Goberno se relaciona cos cidadáns electores dos feudos electorais secundarios. Nos caladoiros primarios as promesas sostéñense nunha verosimilitude orzamentaria moito máis sólida.

Outro escritor, Elbert Hubbard, advertiunos cinicamente: «a mentira é un triste substituto da verdad, pero é o único que se descubriu polo de agora». Así o cren tamén os estrategos do centro gobernamental. A dinámica mentira/media verdade está tan institucionalizada que non é de estrañar que os resignados cidadáns sinalen a política como un territorio privilexiado da falsidade e que Xavier Queipo dese cunha reveladora pintada na que unha man anónima escribiu: «Queremos mentiras novas.» Xa que fronte á política mentira non se pode esixir a verdade, pidamos cando menos un chisco de imaxinación.