Desmentido

Sergio Vega, Shaka, afamado cantante de narcocorridos, acudiu aos medios de comunicación para desmentir a súa morte. O narcoterror ten no punto de mira aos que cantan a súa existencia. Roberto Saviano deixouno claro, ás mafias (a todas as mafias) o único que lle reina de verdade é o silencio. Vegas era dos que non gardaba silencio. » Ler máis.

A Tranversal Conservadora

Manuel Rivas non cansa de emendar unha vella imaxe do noso país: «Galicia non é un país conservador. Se antes era un tópico, agora o é máis.» Nas contas saen máis votos aniñados no BNG e no PSdeG que no PPdeG. A fría contabilidade di que é así pero o caso triste é que esa etiquetaxe ideolóxico-partidaria convencional agocha teimuda a existencia dunha Transversal Conservadora que suma máis que calquera outro agregado de vontades ao reunir aos conservadores da dereita, da esquerda e do nacionalismo. >> Ler máis.

Centralidade política

Duran i Lleida devaluou o proxecto de reforma laboral asegurando que era un churro; hai días abraiou aos lectores de Expansión afirmando que «por fortuna Zapatero xa non goberna España». A última sondaxe de Público dá (en prospectiva) a razón ao secretario xeral de CiU: co 33,1% da estimación do voto en xuño, o PSOE sitúase fóra do goberno e a diferenza de 8,6 puntos que lle quita o Partido Popular achégao á Moncloa aínda que, de momento, non atinxira o máximo de apoios que contabilizou no Publiscopio de outubro de 2009 co 43% de voto estimado. » Ler máis.

Zapatero: última oportunidade

Un 8 de maio, hai cen anos, Pablo Iglesias gañaba un escano por Madrid e convertíase no primeiro deputado socialista das Cortes españolas. O PSOE conmemorou o centenario do fito histórico e escenificou que, malia todas as diferenzas e retesías, a familia (política) é a familia e moito máis cando tocan tempos difíciles. O lema de As voces de Pablo Iglesias convocou a todas sensibilidades nun apelo da lealdade á tradición como garantía de supervivencia das familias e dos clans socialistas. » Ler máis.

Milagres populares

A quen nos gusta a escrita de Enric González estamos de boa hora. Ademais de seguir as cartografías das fronteiras movedizas de Oriente Medio agora poderemos gozar dos seus debuxos de mestre sobre o mundial de fútbol. Estes días remato de lerlle Historias de Romaque se abre cun relato retranqueiro das milagres de (san) Filipe Neri. Narración milagreira que me permite repoñerme da abraiante apoteose operada nos últimos días polo Partido Popular, agora transmutado no novo partido do proletariado. » Ler máis.

Etiquetaxe política

Larra escribiu: «A lei implacábel da natureza: devorar ou ser devorado. Pobos, individuos, ou vítimas ou verdugos.» Alguén completou a cita dicindo que a lei da política era cualificar ou ser cualificado. Etiquetar de xeito rotundo foi unha arte da alta política tan eficaz como a descualificación do rival na baixa política. Nestes tempos difíciles etiquetaxes e abaixamentos andan confusamente barallados pero colgar sambenitos inapelábeis segue a ser patrimonio dos poderosos e pesadelo dos febles (ou dos debilitados). » Ler máis.

Gastos invisíbeis

Na súa comedida cruzada contra o superfluo e o desbaldo dos cartos públicos, LVG ofrece aos lectores sabatinos unha cumprida información sobre os asesores que cangan o orzamento dos concellos da Gz-7. No top, A Coruña do bipartito que suma 36 cargos de confianza (34 de BNG e PSdeG e 2 do PPdeG) e no bottom Pontevedra, a cidade galega máis austera con tan só 6 asesores. O informe ratifica, coa imparcialidade acostumada, a tese do Partido Popular de que as coalicións son unha fonte de desbaldo. » Ler máis.

Gürtel con G de Galiza

Na cartografía sentimental da dereita, Galiza sinalouse como feudo irredutíbel dos valores conservadores e retagarda da súa esperanza en futuras vitorias no Estado. Na era Fraga, o PPdeG presentou os seus méritos como adianto das grandezas que adornarían España unha vez vencido o felipismo. Daquela forxouse unha colosal hexemonía e un singular sistema de recadación e mobilización de recursos para a conservación do poder. Hoxe sabemos que Gürtel é un spin off dese soberbio estilo de gobernarse. »Ler máis.

Pirotecnia interior

En caída libre, Rodríguez Zapatero sofre como un presidente pato coxo ao que se lle esgotou o engado cidadán, as ideas e a iniciativa política, e ao que se lle está acabando tamén o tempo. Todo indica que a única capacidade realmente operativa que lle queda é elixir o momento en que quere sacrificarse nas urnas, intentar un último órdago electoral ou dar paso a un precipitado relevo no liderado do PSOE. »Ler máis.

Donuts, democracia e rebeldía

A cousa democrática vai que racha. Lembremos que 0 crash do 29 encirrou a crise das democracias liberais e deu azos á barbarie totalitaria no período de entreguerras. Agora a Depresión 2.0 ameaza con baleirar á democracia da súa (moi) chuchada substancia cívica e republicana. Descrédito, desafección, deserción da política son diferentes graos dun imparábel devalo de lexitimidade e tamén da súa perda de engado como instrumento de transformación igualitaria da sociedade, dos mercados e das institucións. Sabemos tamén da mingua democrática que impón a política como propaganda sen pobo e estamos advertidos da ameaza que supón o abuso da política como espello de si mesma, desentendida das súas consecuencias, á marxe da vida real das persoas. » Ler máis.

O Partido do Desquite

Francisco Louça, deputado e dirixente do Bloco de Esquerda, salientou nunha entrevista de Viento Sur que «a sociedade da información é o lugar dunha confrontación moi intensa de símbolos e emocións» e que «as campañas son violentas pois todo é posíbel cando é o poder o que está en xogo». A defenestración de Garzón é sen dúbida un episodio de extrema violencia que non deixa marxe ningunha á indiferenza, entre moitas razóns porque deixa á luz o substrato franquista no que repousa a maxistratura e no que mal se estea a nosa desorientada democracia. »Seguir lendo.

Coraxe

O Partido Popular non pode estar máis feliz: o goberno terá que facer a política desexada polos conservadores que ademais poderán engordar os seus réditos electorais explotando o malestar cidadán. Rajoy está máis perto da Moncloa. Zapatero máis só no bordo do abismo. » Seguir lendo.

A fermosa lavandería de Aguirre

A presidenta Aguirre escolleu un solemne 2 de maio para facer saber que a corrupción é consubstancial ás institucións democráticas. A lideresa do Partido Popular, ao xeito dos cativos, cre que a única versión do mundo realmente existente é a que reina na súa casa. E, efectivamente, nas institucións que desgoberna o Partido da Casa Gürtell, como indican todas as evidencias xudiciais e policiais, a corrupción é substantiva e consubstancial. » Seguir lendo.

Política da atención

Dicía Samuel Johnson que a verdadeira arte da memoria é a arte da atención. Terán os actuais dirixente do PSOE sinalado o día de hoxe? Deberían. Un 8 de maio de hai cen anos, Pablo Iglesias gañaba un escano por Madrid, converténdose no primeiro deputado socialista das Cortes españolas. » Seguir lendo.

O crime (político) perfecto

Hai que foderse e ver como a teimosa realidade nos emenda as opinións. O libdem Nick Clegg encaixou unha ruda derrota. Toca resignarse (moitos se aledarán). O home non era para tanto. O problema é que si era (e é) para tanto. Hai un cativo problema das regras de xogo do bipartidismo británico, que tamén compartimos no Reino de España. Chámase Lei electoral e vulnera o principio de igualdade. Unha parvada. » Seguir lendo.

Milagres da Caixa Amiga

Aristóteles sostiña que o obxecto principal da política é crear amizade entre os membros da polis. A negociación da fusión das caixas galegas é un asunto político no seu sentido máis aristotélico: é un grandioso exercicio de amizade. O seu resultado máis logrado será unha única Caixa de galeguidade e solvencia gobernada por unha agarimosa panda de amigos. Nun país de minifundios atomizados poderemos contar cun monumento cívico ao espírito colaborativo, un espazo libre de malos fumes e cainismos. Caixa Amiga seríalle un acaído nome comercial. » Seguir lendo.

Prensa liberal, nós que a queremos tanto

Hoxe é o día mundial da liberdade de prensa. O CPXG lémbrao cun apousado manifesto con palabras de Rosa Aneiros. Un parágrafo esclarecedor:


«O día 3 de maio, proclamado pola ONU como Día Mundial da Liberdade de Prensa, ven recoñecer que a existencia dunha prensa libre, plural e independente é alicerce básico para a unha verdadeira sociedade democrática. Para protexela non abonda con salvagardar a vida das e dos xornalistas. Cómpre asegurar o exercicio da profesión con garantías que van dende a necesaria protección da vida física ao respecto á independencia e liberdade no traballo cotián pero tamén unhas condicións sociolaborais dignas. A actual situación de crise económica mundial supón un duro golpe para a liberdade de prensa, non só pola diminución e limitación de recursos dos medios senón polo constatábel empeoramento das condicións laborais das informadoras e dos informadores». »Seguir lendo.

O plan e o gato

Celébrase o 1 de maio ollando para o teito… para o teito do desemprego. Elena Salgado vaticina que o Reino non sumará 5 millóns de parados. Faino coa mesma credibilidade coa que, hai pouco máis dun ano, Celestino Corbacho afirmou que non se chegaría aos 4 millóns. A prospectiva é unha arte que o gabinete de Rodríguez Zapatero practica con funesta imprecisión. » Seguir lendo.

Videocracia: dous e Nick Clegg

A centralidade dos medios de comunicación como sostén da política, para acceder ao poder ou manterse nel, fainos falar de mediacracia ou de democracia de audiencias. Se non xa agora, en moi pouco tempo, as batallas decisivas polo poder vanse librar ao redor de tres pantallas: a da TV, a do ordenador e a dos teléfonos móbiles; unha trindade de soportes que está chamada a compartir unha única linguaxe audiovisual e un formato intercambiábel de contidos. Giovanni Sartori albiscou este fenómeno e chamoulle videocracia ao predominio da imaxe e das culturas visuais na formación da opinión política. » Seguir lendo.

A canseira do salmón

Entre as gratificacións de cando o meu oficio X estivo poder editar A carreira do salmón de Suso de Toro. O feito despoeirase agora na memoria cando farto, definitivamente canso, de Toro anuncia a súa retirada da escrita profesional e (semella que tamén) da literatura. Volve ao Instituto. Vanno pasar en grande os alumnos. Cando lle expliquen a historia da nosa literatura máis actual, e máis valiosa, resultaralles choqueiro saber que moitas das súas páxinas llas deben ao profesor que está na aula do lado. Promete explicacións máis demoradas. Infinita tristeza que as súas razóns dificilmente farán recuar. Todo indica que ao salmón venceuno a forza da canseira. » Seguir lendo.

Política da desmemoria. O caso Touriño.

Felipe González deixou sentado que os ex-presidentes son como os floreiros chineses en apartamentos pequenos: teñen moito valor pero ninguén sabe onde poñelos. Hai situacións decorativas pospresidenciais moito peores cando pasan ser considerados como parte dunha herdanza molesta que invoca un pasado que se desexa esquecer de vez. Mergullado neste clima de estima partidaria, Emilio Pérez Touriño renunciou á súa acta de deputado apenas se cumpriu o primeiro aniversario da derrota do goberno bipartito. » Seguir lendo.

Feijóo, grandeza e pedestal

Laureano X. Vidal, un rudo político mexicano, trazou a funesta deriva de todo presidente: “No primeiro ano é un enigma. No segundo é un deus. No último é o culpábel.” Feijóo queima etapas e no primeiro aniversario da súa investidura remexeu toda a predición de Vidal: resultou máis previsíbel que enigmático, adiantou abondosas poses de divino presidencialismo e foi culpábel de rotundos desacertos. » Seguir lendo.

O sistema cebra e as dúas cartas

O Partido Irreprochábel que agora preside Núñez Feijóo pagou en negro a metade dos seus gastos electorais entre 1996 e 1999. Cando menos neste glorioso cuadrienio da era Fraga, a dobre moral combinouse cunha dobre contabilidade que permitiu facturar máis de 3,2 millóns de euros en diñeiro «negro» e un pouco menos en cartos brancos. »Seguir lendo.

O eixe da prosperidade

Na primavera electoral de 2007, o Partido Popular fabulaba a existencia dun eixe de prosperidade que encanaba Madrid, Valencia e Baleares. Aguirre-Camps-Matas eran os peóns que movían a panca gobernamental popular coa que Mariano Rajoy removería os obstáculos electorais para chegar a Moncloa. Seguir lendo.

Diarquías imposíbeis

Os spin doctors do PSdeG deberon ver como se abrían as portas do inferno cando o alcalde de Santiago, José Bugallo, chufou ao seu tocaio José Blanco e sentenciou que no seu partido hai un dobre liderado que partilla o ministro de Fomento co secretario xeral PachiVázquez. Iso si, un facéndose cargo do «liderado orgánico e establecido», mentres que o de Palas exerce un outro liderado «máis de tipo intelectual e pragmático». Só lle faltou citar a Napoleón –«Un líder é un vendedor de esperanza.»– para liquidar de vez ao seu estimado secretario xeral. » Seguir lendo.

Bipartidismo feliz

PSOE e Partido Popular decidiron coidarse e encoraron toda reforma da Lei electoral, que non é outra cousa que o contrato blindado co que os dous grandes partidos se protexen de toda fórmula de proporcionalidade. Tiveron o apoio daquelas formacións nacionalistas que saben que contando cunha posición electoral hexemónica nos seus territorios poden acceder a unha vantaxosa repartición de escanos. A reforma morreuse soa e entre todos a mataron. Seguir lendo.

A lóxica de don Eladio

Miss me yet? Botádesme de menos? Pregúntase George Bush nun valado publicitario perdido en Minnesota. A señardade neoconservadora mobilízase co reclamo de que nos Estados Unidos todo tempo pasado foi mellor que os incertos presentes de Barack Obama. En Galiza é pouco probábel que o retrato de Emilio Pérez Touriño pendure de ningures para excitar a morriña do bipartito, aínda que, á vista do goberno inexistente de Feijóo, a saudade das políticas do cambio estea máis que xustificada. » Seguir lendo.

A fraude do goberno cordial

Primeiro aniversario do 1-M, momento de fervorosos balances oficiais e haxiografías do presidente Feijóo. Con todo, a realidade do seu goberno é teimuda. A cordialidade galeguista e o reformismo conservador quedou en retórica, non así a súa eficacia demoledora. Agardamos polas súas milagres; os días do corno da abundancia que ofreceu en campaña electoral aínda van tardar. A marca «Feijóo, o presidente e un galego máis» sufriu un fraudulentoreestyling para ficar tan só en «Feijóo, un presidente máis». »Seguir lendo.

Unha democracia fanada

O John Cobra Sound System, o ruído (des)informativo que atorda a nosa democracia, logrou que (case) pasase inadvertida unha sondaxe da Universitat Oberta de Catalunya sobre as percepcións que temos dos dereitos nacionais e as capacidades dos cataláns para decidir sobre o seu autogoberno. Na súa cerna, o dereito á autodeterminación, esa sorte de irmá pequena, rebelde e contestataria da democracia. »Seguir lendo.

O triunfo da retranca sobre á estupidez

Axiña cumpriranse 10 anos do pasamento de Carlo M. Cipolla. Un xeito de honralo é ler As leis fundamentais da estupidez humana (Rinoceronte Editora, 2009), un dos seus máis agudos ensaios, de certo o seu título máis exitoso e popular. Está dispoñíbel en galego grazas á tradución e bo criterio editorial de Moisés Barcia. » Seguir lendo.

Rivas: xornalismo da resiliencia

Décimo volume onde Rivas axunta a súa obra xornalística a contar incluíndo a inaugural Galicia, el bonsái atlántico de 1989, Episodios galegos compacta entregas que lemos no «Luces» de El País-Galicia; un libro que, antes de nada, desmente rotundamente á confraría crítica que aínda teima en considerar a escrita dos xornais como literatura efémera e de caducidade inmediata. Prexuízo que despreza un feito capital: os xornais, malia o devalo de vendas, seguen a ser o principal espazo de relación entre os creadores literarios e o groso da sociedade lectora. »Seguir lendo.

Autoaxuda (política)

A profesionalización da política crea un oco de mercado para a literatura de autoaxuda politolóxica que percorre os vieiros xa trazados polos libros de éxito do management máis creativo. En pouco tempo haberemos de dispor dun enriquecido catálogo de títulos ao xeito de Como triunfar no congreso do seu partido?, As regras de ouro do bo secretario de organización, Manual de autoconstrución do líder ou Quen se papou os meus votos? »Seguir lendo.

En terra hostil

A oscarizada película de Kathryn Bigelow dramatiza a supervivencia dunha unidade de artificieiros norteamericanos nunha ratoeira, dacabalo entre a desesperación e a destrución, entre inimigos invisíbeis, azougantes emboscadas e mortíferas trampas. A vida do conselleiro Roberto Varela non vaiamos crer que é moito mellor. » Seguir lendo.

Arcadi, o supremo

A Arcadi Espada repúgnalle a mediocridade cidadá que entala a intelixencia ilustrada que, poucos coma el, personifican con tanta brillantez e excelencia. Cando lanzou factual.es, a súa publicidade sinalaba que un dos problemas do xornalismo era que as opinións se presentaban como feitos e os feitos se ofrecían como opinións. Un mal doutros xornalistas e doutros medios do que el estaba a salvo porque Espada é, simplemente, o prescritor das únicas interpretacións verdadeiras. »Seguir lendo.

Lou Grant na Moncloa

«Nunca faga previsións, especialmente sobre o futuro.» Afortunadamenta abondan persoas e empresas que pasan do retranqueiro consello de Samuel Goldwyn. Wellcomm é unha consultora que trasfega con ideas e que se interesou por facer unha panorámica prospectiva da comunicación en 2010. O resultado é un suxestivo informe no que se repasan tendencias e incertezas sobre esa encrucillada de saberes e tecnoloxías que é a comunicación 2.0 e +. » Seguir lendo.

Grandes homes, grandes éxitos

Que isto se arranxa se os grandes homes se poñen á faena non ten ningunha dúbida. Sumaron vontades, talentos e valores dous dos nosos máis grandes e o señor Ratzinger (a) Benedito XVI, xefe do cativeiro pero influente estado do Vaticano, visitará Galiza co gallo do Xacobeo a finais de outubro ou a primeiros de novembro. Anoten que é o primeiro grande éxito do presidente Feijóo e un dos moitos dese poder fáctico chamado Francisco Vázquez. Estamos de noraboa e, coma quen di, xa vemos a luz á fin do túnel da crise económica e da apatía gobernamental que esmagaban as nosas existencias e consciencias. » Seguir lendo.

Feijoo e nada máis

O presidencialismo é unha das marcas de identidade do Novo Réxime que se institucionalizou tras o 1-M. Dísenos que, en actitudes e formas, Núñez Feijóo é moito máis presidencialista que Touriño, González Laxe, Albor e Fraga; si, tamén máis presidencialista que o Patrón e León de Vilalba, quen durante tres lustros foi todopoderoso presidente de Galiza e a quen non lle chistaba ninguén. Indicador dese irresistíbel presidencialismo é que, a diferenza dos executivos doutrora, actualmente os conselleiros teñen moito menos protagonismo e autonomía de acción. Decide e reina Feijóo. Faise virtude do que non se ten; dada a falta de equipo de goberno abonda con enxalzar a existencia dun presidente presidencialista. » Seguir lendo.

Feijóo, martelo e cravos

Abraham Maslow, que algo sabía da psicoloxía humana, previunos de que «se a túa única ferramenta é un martelo, tendes a tratar cada problema como se fose un cravo». Núñez Feijóo cre que hai un ano os cidadáns galegos lle deron un martelo de 38 deputados. Desde aquela esa é única ferramenta coa que entende que hai que adoita tratar os problemas. Na caixa de ferramentas do noso presidente non hai lugar para consensos, transaccións, diálogos ou oportunas rectificacións. El cre que todo se arranxa co seu martelo. O principal valor presidencial é o martelo. » Seguir lendo.

Obediencia debida

José María Aznar é un líder indiscutíbel a quen non lle falta quen lle faga caso, aínda que logo se penalice a obediencia que lle é debida. Foi en 2007, en Valladolid, na entrega da medalla de ouro da Academia do Viño de Castela e León. O presidente da FAES, exaltado «liberal» en defensa das potestades individuais, sentou cátedra para deixar claro que a el que non lle gusta que lle digan a que velocidade pode conducir ou cantas copas de alcohol pode beber. Unha chamada á desobediencia civil fronte á insá inxerencia do malgoberno na vida das persoas. »Seguir lendo.

Triunfo da política obscena

O aceno glorioso de Aznar e a xustificación wikipédica de Núñez Feijóo argumentando a raigame do «digitus impudicus» na cultura grecolatina. A declaración de ingresos e bens do presidente Camps. A descualificación de Rosa Díez que considera Rodríguez Zapatero «galego» en sentido pexorativo. E algunhas outras manifestacións que, de certo, se lles van sumar nos próximos días, evidencian a deteriorada calidade da nosa democracia e dos líderes que a monopolizan ao mesmo tempo que a deturpan. » Seguir lendo.

Entrevista en Xornal de Galicia

Xornal de Galicia interesouse polas miñas opinións sobre a novísima dereita e o goberno da deleiba que preside Núñez Feijóo. A entrevista é de Rodri Suárez.

A saga/fuga de JB

A vida é moito máis pracenteira se tes ao teu carón un Celestino [Corbacho] que te borboriñe ao oído un prognóstico agarimoso: «Pepe é o futuro». Sen sabelo, Celestino fala do futuro ao xeito de Ambrose Bierce no Dicionario do Diabo: «Ese período de tempo no cal os nosos negocios prosperan, os nosos amigos son verdadeiros e a nosa felicidade está garantida. De cumprirse o vaticinio (Celestino coas previsións extravíase sempre con gran precisión), moitos pasarán días enteiros engulindo retallos de hemeroteca nos que noutrora se dedicaron a ridiculizar e abaixar a valía do xefe de cociña do PSOE. » Seguir lendo.

Redes sociais ou de camuflaxe?

Valorando as tendencias que moldearán a vindeira década en FP, Juio Alonso escribe: «Segundo se pasa máis tempo en Internet, a personalidade defínese tamén pola identidade dixital, por quen somos on line, por como nos representamos a nós mesmos.» Os gudaris tiñan perfil en facebook. Certificación de que a arañeira engole de todo, mesmo do máis subversivo? Na súa identidade dixital posaban coa camisola da roja. Será o fútbol unha desas paixón arrebatadoras que fan perder o norte (ideolóxico)? Ou trátase dunha simple trampa de camuflaxe e contrainformación? » Seguir lendo.

Maiorías silenciosas e medos electorais

Acurrunchado socialmente e sen compaña ningunha fóra do seu fiel partido, o presidente Feijóo distrae a súa soidade política na defensa das bases do seu decreto de (des)normalización do galego no ensino non universitario argumentando o apoio da maioría silenciosa da cidadanía galega á súa iniciativa. Non hai maioría silandeira ou clamorosa que bendiga semellante disparate, Méndez Ferrín, o novo presidente da Real Academia Galega, deixoullo ben claro: non goberna cunha maioría silenciosa, faino cunha maioría precaria. » Seguir lendo.

Bipartidismo esterilizante

Diante da crise que asola a economía do Reino, as declaracións colaborativas de María Dolores de Cospedal confirman a sabida opinión de Jacques Benigne Bossuet para quen «a política é un acto de equilibrio entre xente que quere entrar e aqueles que non queren saír». A fórmula da Secretaria Xeral do Partido Popular é dunha simpleza abraiante: «Que admitan as propostas do PP o que deixen paso a outros.» Fai a miña política ou déixama facer a min: pensamento único liña manchega; toda unha oferta de futuro esperanzado. » Seguir lendo.

Non penses en Sabón

No ano 2004 George Lakoff publicou Non penses nun elefante, un texto destinado a convencer a dirixentes e electores do Partido Demócrata de que se querían aspirar a calquera éxito político futuro debían, primeiro de nada, abandonar (e combater radicalmente) os enmarcados, temas e termos de debate sobre os que xiraba a política norteamericana e que foran impostos como algo natural polo Partido Republicano. » Seguir lendo.

Zapatero no Titanic

Tras sete días que estremeceron a economía do Reino de España, somos moitos os que nos preguntamos cal é a doenza que atorda ao PSOE, ao seu goberno e ao seu presidente? Como é posíbel que, diante da enxurrada de respostas negativas que provoca toda e cada unha das súas accións, non haxa reacción ningunha? Instalados na corrente principal dunha cada vez máis próxima catástrofe electoral ninguén advirte o perigo? Non hai quen active o freos de emerxencia e impoña unha xestión fría e máis medida das propostas do goberno? Entre o anuncio do atraso da idade de xubilación o pasado 30 de xaneiro e o avance do proxecto de reforma laboral o pasado venres 5 de febreiro acoutase unha semana de paixón na que se afianzou a idea de que o grupo dirixente do PSOE padece a síndrome da orquestra do Titanic. » Seguir lendo.

A crise? Unha anécdota

Núñez Feijóo, eficacia probada. Magnífica marca político-comercial. Abducido pola exaltación electoralista, Feij009 ofreceuse a rematar cos males endémicos da economía galega nun abrir e pechar de urnas. Mágoa da falta de resultados. Transcorrido un ano desde a súa vitoria electoral, o presidente, impasíbel, contempla acougado como a recuada económica prosegue e o país é máis vulnerábel ás súas consecuencias sociais. Os milagres aínda tardarán en chegar. »Seguir lendo.

Feijóo: axenda imposíbel

«A semana que vén non teño tempo para crises: a miña axenda xa está ateigada.» O sarcasmo atribúese a Henry Kissinger, diplomático guerreiro. A Feijóo ocórrelle o mesmo, amoréanselle expedientes negros na mesa; non hai lugar para máis.

A súa cordial política abriu sobrados frontes de malestar. Fusión imperativa das caixas, decreto de anormalización lingüística no ensino preuniversitario, programación frustrante do Xacobeo... Algúns están dormentes (decreto eólico...), outros son desclasificados por fieis profesionais do silencio que eximen a Feijóo de toda responsabilidade na xestión da crise económica. Se fose outro goberno o que tería que aturar... » Seguir lendo.

Rolda da Rebeldía. Un desafogo

Hoxe na sección de opinión de El Correo Gallego hai dúas pezas dignas de ser conservadas. Por razóns bens diferentes. Unha («Yo discrepo») está asinada por Luís Pousa. A outra («Masoquismo-leninismo») débese a Carlos Luís Rodríguez. Pousa expresa a súa solidariedade con Roberto Blanco Valdés, fai unha rotunda defensa do dereito que lle asiste a expresarse libremente. A seguir, explicita con limpeza a súa discrepancia coas opinións que adoita manter en La Voz de Galicia e arreponse contra os que teiman en criminalizar a todos os que disinten das opinións de Blanco Valdés. » Seguir lendo.

Caciques, os outros

No Congreso Democrático Exemplar do PPdeOU nada se anotou na auga, todo quedou apuntado na barra de bronce, para ser lembrado, para non esquecer. No día despois, aínda quentes, falaron algúns dos protagonistas da batalla de Ourense. Invicto, o clan Baltar non semella disposto a facer exercicios de integración e cordialidade partidaria. No bando derrotado, Rodríguez Miranda intenta abaixar a tensión e fabula lealdades colaborativas que non van pasar das (boas) palabras. » Seguir lendo.

Neobaltarismo

Un exemplo de democracia. O Congreso do Partido Popular de Ourense. Máis que un congreso de compromisarios foi congreso de comprometidos, uns coa trama de poder que se tece desde a Deputación, outros coa que se anima desde o despacho do superdelegado da Xunta en Ourense. Máis dun mes de duras retesías intestinas no PPdeOU no que se fixo uso de todo o repertorio de medios do novo e do vello caciquismo, un tráfico tan público como intenso de lealdades e débedas de favor, de ameazas e promesas.

O proceso congresual estivo pautado por coaccións e a lembranza institucionalizada de fidelidades e ameazas, impúxose o imperio da sospeita e garantiuse a creba de toda confianza na libre decisión dos compromisarios. Tan gloriosas condutas tamén conduciron ao presidente Núñez Feijóo a cualificar a democracia orgánica do PPdeOU como exemplar. Tamén lle valeu para santificar as honestas prácticas dos Soprano: «Este non é o partido dos caciques.» Se chega a ser… » Seguir lendo.

Feijóo e os esquimós

O presidente Feijóo non sabe como os esquimós cazan os seus inimigos os lobos. De saber non había de deixar que o seu conselleiro cualificase de apoucada e ensimesmada á nosa cultura. Tampouco permitiría que outro seu conselleiro puxera en cuestión a excelencia do sistema universitario e as razóns de investir en coñecemento. Habería de calar ao seus homes de confianza por arroutar que foi o medo e non a defensa da lingua galega o que ateigou a praza do Obradoiro. Mesmo había de medir as súas propias declaracións sobre a radicalidade nacionalista dos que se animan a discutir o disparatado decreto de desnormalización lingüística no ensino. E habería de impoñerse maior prudencia e proscribir outros moitos exercicios de maltrato gobernamental da intelixencia. Seguir lendo.

Lecturas micropolíticas

Leo no Magazine de El Mundo unha entrevista con Gonzalo Miró, unha celebrity deste noso mundo-escaparate. As súas palabras teñen como pano de fondo a sombra protectora de Felipe González e El-Rei e o prestixio aínda vivo da súa nai defunta. Respasa distendido os seus problemas emocionais, amoríos novos e vellos, proxectos profesionais difusos e tampouco escapa a unha pregunta sobre a súa identificación política que resposta con claridade meridiana. Seguir lendo.

Desmontando o autogoberno do benestar

Eficacia e credibilidade dise que son os principios activos do bo goberno. Todo indica que Xunta conservadora unicamente é eficaz na demolición da herdanza política do Bipartito; só é críbel para quen non cre no autogoberno galego. «Sente que a sua vida está a melhorar?» Mia Couto rexistrou a contestación que un paisano seu deu á TV mozambiqueña: «Está a melhorar, sim senhor, pero está a melhorar muito mal.» O mesmo balance vale para o goberno do PPdeG: Galiza mellora, si, mais mellora para mal. Seguir lendo.

Un disparate lombrosiano

Os Estados Unidos son como as prima donas da ópera que son sublimes ou son ridiculamente extemporáneas. Hai tempo que as axencias de intelixencia e seguridade da primeira potencia mundial deixaron de ser sublimes para entregarse con regular puntualidade ao exercicio dos maiores ridículos. O último, que non o derradeiro, é a difusión do retrato robot de Ossama Bin Laden que calcaba o patrón facial de Gaspar Llamazares. Seguir lendo,

Bensaïd, Haití, Munilla e Zapatero

O martes soubemos do pasamento de Daniel Bensaïd. Era un dos pensadores máis solventes da esquerda da esquerda actual. Aínda non cumprira 64 anos. Deixounos case que corenta libros que son unha referencia intelixente para reflexionar sobre a necesaria emancipación dos que historicamente sempre foron vencidos. Bensaïd callou o seu compromiso militante no maio do 68 francés e desde aquela non cesou no seu activismo político, ao abeiro da IV Internacional, na LCR e no Novo Partido Anticapitalista. Hai uns meses presentou en Barcelona unha das súas últimas obras, Eloxio da política profana, nas súas páxinas escribiu: «A política [profana] é “ao mesmo tempo que unha esixencia”, unha aventura incerta, privada do socorro de calquera trascendencia; un campo sementado de incertezas e dúbidas, onde a míudo fins e medios se desaxustan. Esa é a súa tráxica dignidade.» Seguir lendo

Mudanza

Para facerlle caso a Henri Bergson que dicía que «mudamos logo somos», cambiamos de enderezo na rede e procuramos acomodo no predio duns amigos. De paso trasládase a blogaliza. Serán agarimosamente atendidos en dpaso.blogaliza.org. Grazas mil por acompañarnos.