De mazás e bostas

Nunha tregua da invernía leo ao sol «Unha carga de merda», un dos ensaios que John Berger recompilou en Cada vez que dicimos adeus. Un texto esclarecedor que debe lerse a seguir do magnífico post «A bosta: protagonista silenciosa da nosa historia e devir» que Correlo escribiu en Naraío nazón. Berger recolle un conto que o seu fillo Yves escoitou na escola: Unha fermosa mazá despréndese da árbore e vai caer perto dunha bosta de vaca. Na súa humildade, a bosta saúda ao fermosísimo froito. «Bo día, señora Mazá». A soberbia impón o distante silencio. A bosta tenta, con todo, callar conversa: «Aquí a herba é moi doce». Reiterado e despreciante silencio. Nese momento un home cruza a horta, olla para a mazá e cóllea. Traba nela e a bosta, que non se pode conter, di: «Vémonos axiña, señora Mazá.» Xa se sabe, a mazá é símbolo de poder e sabedorías prohibidas, e a merda é só simbolo de si mesma.