Caso aberto

Leva camiño de converterse nun novo culebrón informativo. El País concédelle grande interese. O protagonista acumula encontronazos co xornal e todo augura que non haberá tregua. O caso aberto é un conflito de sinaléctica e de ocupación de espazos. Pero baixo a primeira tona hai máis.

Un vicepresidente...

O secretario xeral de Relacións Institucionais, Antón Losada, quere que se singularice o papel e peso político do Vicepresidente Quintana no cogoberno, aspira a acurtar a distancia simbólica entre o Presidente e o Vicepresidente, e teima por agrandar a fenda institucional respecto dos demais conselleiros. Anxo Quintana non é o Vicepresidente da Igualdade e Benestar, é o Vicepresidente da Xunta de Galiza. Quintana non pode pasar por ser un conselleiro cunha nominación honorífica vicepresidencial; é, ao moi contrario, un Vicepresidente que ademais ten baixo a súa responsabilidade os asuntos de igualdade e benestar (que sexa dito de paso deberán ser bastantes transversais en todas as demais áreas de xestión do noso goberno). De aí que todo se rotule rotundamente como Vicepresidencia, sen letra miúda ningunha máis.

... ou un máis

O Conselleiro da Presidencia, o outro antagonista, vela polo seu estatus, pola rigorosidade da imaxe corporativa e, como non, pola grandeza do seu Presidente. Sabe ben que hai que raquitizar –no posíbel– a imaxe de Quintana como número dous e evitar que se impoña –mediática e sinalecticamente– unha americanización do goberno galego (xa saben, nos Estados Unidos o Vicepresidente é coma outro Presidente, con moitos poderes e mesmo cunha estrutura executiva propia). A menor proxección de Quintana, maior estatura de Touriño; de aí a tensión por poñer a cada quen debaixo do rótulo que, segundo o decreto de poderes e a imaxe corporativa, lle tocou tras o Pacto de Goberno de 2005.

Saberes

Debemos pensar que todo isto é un asunto banal, irrelevante mesmo pueril? Para deixarnolo ben claro, o psiquiatra Thomas Szasz afirma que «no reino animal a regra é devorar ou ser devorado, no humano a cuestión é definir ou ser definido». En asuntos de canibalismo político, protocolo institucional e taxanomía corporativa o criterio de autoridade do psiquiatra Szasz semella que debe ser tido moi en conta. Hai que elixir entre definirse ou ser devorado.

Un secretario xeral de Relacións Institucionais debe ocuparse destas cousas? No meu barrio dirían que se lle sobra o tempo si. Se non é así, mellor que se dedique a definir políticas, concretar novas iniciativas e gañar novos apoios cidadáns para os proxectos do Vicepresidente. Hai que concluír que lle sobra tempo e poderío?

O secretario xeral de Relacións Institucionais ten moito poderío pero non é popular. Quizais todo se deba a que sigue o consello de Nicolás Maquiavelo polo que «o príncipe ten que ser máis temido que amado». Sobrará quen me corrixa e sosteña que Antón Losada a base de enfouzarse nas guerras de definición e no canibalismo corporativo vai camiño de nunca ser amado e axiña deixará de ser temido porque a xente adoita temerlle ao poder pero non a unha caricatura do poder. Debería verse este problema de imaxe que embafa tanto o seu futuro político como damnifica o do Vicepresidente Quintana.

Pola parte de alén, ao señor Méndez Romeu tampouco non lle viría mal acougar: neste país ninguén le a letra pequena –esa que pon da igualdade e o benestar– e ao señor Quintana hai dúas condicións que lle recoñece case que todo o mundo: é o Vicepresidente e é do BNG. Cómprelle ao conselleiro da Presidencia non herniarse con esta enleada nominalista e deixala correr.

Unha polémica de tres ies?

Segundo o medido criterio de Julian Barnes, as responsabilidadades dun escritor son: ser intelixíbel, ser interesante, ser intelixente. Teño para min que son características que igualmente debe ter calquera boa polémica política. Intelixibilidade, interese e intelixencia. Moito ten que mellorar este caso aberto sobre sinaléctica institucional para que sexa intelixíbel para os cidadáns, para que o atopen interesante e, xa non digo, para que se asuma que é intelixente. En fin, á vista de como están as cousas quizais o máis prudente sexa deixar de escribir para que non o devoren a un, quero dicir para que non me definan. En que diaño estarei pensando...

[Actualización 18/02/2007: Os que faltaban para elevar o nivel de intelixibilidade, interese e intelixencia xa chegaron]