Dragona e outros mundos líquidos

Acudo, con Cesare e Tri, á presentación compostelá de Dragona de Xavier Queipo. No histórico Dado Dadá, coa minuciosidade dun ourivesario editorial, Brétemas introduce ao autor e a súa obra. Como pano de fondo, as músicas que se partiturean no interliñado do libro. Despois Queipo desvela a intrahistoria da novela, dos seus tempos e as súas fatigas; limiar dunha exposición sobre os trazos nomades, fluídos e cambiantes do mundo forzosamente globalizado que compartimos. Debulla unha análise precisa e inquietante sobre a dinámica fonda que (des)estrutura as relacións de convivencia, as personais e as comunitarias. Unha narración de gran forza e alcance sociolóxico, impactante e á altura dos textos do mestre Bauman sobre a modernidade líquida, os seus medos e a señerdade da comunidade como abeiro, afirmación de identidade e garantía de solidariedade.

Os que xa se asomaron ás páxinas de Dragona salientan o desacougo fondo da súa historia. Un pouso negro e pesimista, de busca sen saída que acompaña as vidas e encontros dos seus moitos personaxes. Nas palabras preliminares, Queipo conxurou os perigos dun caos catastrófico e confiou as súas previsións a que da caótica situación actual sairá con ben outro capítulo menos escuro da historia da humanidade.

Desafiante, ao pé da cama, Dragona agarda quenda de lectura. Un aquel de pesimismo demora o seu inicio.

Hoxe, remexendo na rede, dou cunha entrevista con Zygmunt Bauman na que aclara ideas respecto do optimismo e do pesimismo. «A xente optimista afirma que o mundo que temos é o mellor posíbel; os pesimistas son persoas que desconfían que os optimistas teñan razón. Así que, polo tanto, non son nin optimista nin pesimista porque creo firmemente noutra alternativa (e quizais mellor): de que un mundo mellor é posíbel para os meus conxéneres humanos, e que a posibilidade de lograrlo é real.»

E un pouco máis adiante explícase sobre os desafíos que nos agardan: «A chegada do novo século pode conducirnos á catástrofe final. Ou pode ser o tiempo no que se xestione un novo pacto entre os intelectuais e a xente. A elección entre estas dúas alternativas aínda se atopa do noso lado. Creo que, nestas circunstancias, a perda da esperanza é o maior desastre que lle pode acontecer á humanidade. Ter esperanzas é a nosa obrigación.»

Obrigados quedamos. Comezo a lectura da Dragona de Queipo.