No fondo do búnquer

Acobadado na barra dun bar, un paisano repara nas imaxes das manifestacións do Partido Popular que pasan pola televisión. As caras máis populares dos populares entre flamexantes bandeiras e acendidas proclamas sobre a fin de España e do Estado de Dereito da dereita. Tórcelle a cara a pantalla, abandona o quinto de cervexa e comparte con quen quera oír a súa sentenza editorial: «Coma non gañen as próximas eleccións, mátannos a todos.»

A guerra fría civil, que o Partido Popular cataliza, lévao á periferia arrabaldizada do sistema democrático: en apenas un quinquenio pasou de ser un partido fundamental do bipartidismo constitucionalista a converterse nunha sorte dunha forza de extramuros, aqueixada dun revisionismo reaccionario que a torna nunha alternativa ultraconservadora e posconstitucional.

O paisano editorializante intúe que unha nova derrota nas vindeiras eleccións xerais entregaría ao Partido Popular a estratexias aínda máis feroces e cainitas. Entre a esquerda ben pensante confíase en que un novo revés provoque unha catarse, a depuración dos elementos ultradereitistas e unha reorientación estratéxica cara á moderación e ao sentido común.

Se o Partido Popular se inmola, sen que haxa unha disidencia significativa, na súa estratexia guerracivilista e se esta se salda cunha nova derrota electoral, a súa bunquerización será (case) inevitábel e a corrección estratéxica moi improbable e, en todo caso, moi lenta xa que haberá que purgar a toda unha camada de dirixentes sen que se teña visualizado previamente o seu relevo político e xeracional.

A unamidade búlgara, que xa reinou no Partido Popular para decidir a participación na guerra de Iraq ou a defensa da fraude informativa e política do 11-M, pexará decisivamente e doutra volta a súa capacidade de rexeneración e cambio. O pensamento único do partido da dereita realmente existente despluraliza e esteriliza as súas opcións de futuro.

Por iso resulta tan incómoda a interpelación á disidencia que realizou Jesús de Polanco na xunta de accionistas de PRISA: «Opino que puidesemos nós, o Grupo PRISA, colaborar para que en España houbese un partido de dereitas moderno, laico, con ganas de conservar o que hai que conservar, e transformar o que hai que transformar, os apoiariamos.» Incómoda e disolvente.

En resposta, a cúpula do Partido Popular xuramentouse e decidiu suicidarse toda ela en irmandade unánime no seu búnquer da rúa Xénova e para saúdar a ruptura de pontes co principio de realidade anunciaron o boicot ás empresas de PRISA. Un exercicio de illacionismo mediático e un desventurado desprezo á liberdade informativa que evidencia que a dereita posconstitucionalista está entregada aos máis desenfocados despropósitos.

Sería hixiénico que no Partido Popular algúns dixeran o que moitos pensan, que abriran a porta e sairán de semellante casa de tolos á procura dun espazo político para unha dereita centrista e reformista. É difícil crer que á sombra da FAES e do triunvirato de Rajoy, Acebes e Zaplana xermole calquera outra caste de dereita que non sexa esa mestura de autoritarismo, nostalxía franquista, centralismo imperial, confesionalismo católico e resentemento revanchista.

Sacodida a colmea da dereita, nada parece indicar que esta vaia deitar doce mel. Ha sobrar, de certo, fel, moita fel. A aguilloada de Polanco, lonxe de alindala cara á senda constitucionalista, embocouna cara ao seu máis odioso e temíbel pasado reaccionario. Leva media razón o paisano, se perden mátannos... A outra metade di que se ganan, máis nos matarán. Derrotémolos e fagámoslle un favor á dereita intelixente.