Disidencia á boloñesa

Popularmente (des)coñecidos grazas ao éxito da súa novela Q (que algúns atribuíron rapidamente a Umberto Eco), os fundadores do Luther Blisset Project (LBP) decidiron suicidarse intelectualmente (por dignidade) en 1999. Daquela autoinmolación do grupo boloñes do LBP xurdiu en xaneiro de 2000 Wu Ming, unha expresión que significa «anónimo» ou «sen nome» en mandarín e que, a miúdo, foi utilizada como asinatura de escritores disidentes na China.
O ADN de Wu MIng ten moito de común co LBP orixinario: é un «nome múltiple» que transgrede as nocións de identidade, individualidade e propiedade intelectual particular(izada) e concíbese como unha sorte de guerrilla cultural e comunicacional. Wu MIng nace como unha «nova banda de narradores», desde o seu nome é un tributo á disidencia e un rexeitamento do autor como estrela na idea de que «o artista será cada vez menos divo e cada vez máis narrador, trobador, bardo». As identidades dos cinco membros da banda non son secretas (R. Pedrini, F. Guglielmi, L. Di Meo, G. Cattabriga e R. Bui son os cinco Wu Mings), pero se agochan no anonimato colectivo porque segundo din «limitámonos a considerar máis importantes as nosas obras que as nosas biografías individuais ou os nosos rostros» (o mesmo comportamento que adoitan os sonados autores da literatura galega, non si?).
Esta revolución no tiene rostro. Escritos sobre literatura, catástrofes, mitopoiesis é un recompilatorio de manifiestos, artigos, historias e artefactos literarios producidos na primera onda de activismo de Wu MIng. Hai múltiples centros de interese nas súas páxinas pero a creación de mitos ocupa un lugar central. Escriben: «As historias son o carburante ecolóxico das comunidades en marcha.» «Toda comunidad necesita historias para verse a si mesma e poder cambiar. Interésannos as lendas, as personaxes populares, os que tería pasado se...». Con ese punto de arranque Wu MIng proponse elaborar unha narrativa da emancipación apegada a ese movemento de movementos que é etiquetado como «movemento antiglobalización». A súa posición respecto da mitopoiesis, da creación de novos mitos populares, está moi emparentada cunha afirmación de Paco Ignacio Taibo: «O mito é a verdade rumorosa dos fodidos, os vencedores teñen a televisión».
Wu Ming vén producindo obras de non-ficción e novelas, a máis sonada é, sen dúbida, 54, una historia con varias ducias de personaxes que simulan unha multitude, multitude que é como en Q é o auténtico protagonista). 54 deu orixe a un CD con música de Yo Yo Mundi e as voces de actores como Marco Baliani, Giuseppe Cederna e Fabrizio Pagella. Wu Ming2 publicou en solitario Guerra agli umani, Wu Ming1 New Thing e Wu Ming5 Havana Glam. Neste pasado outrono estreouse a película de Guido Chiesa Traballar con lentitude, sobre Radio Alice e o movimento do 77 en Boloña, escrita por Guido Chiesa e Wu Ming. Aí seguen «rindo de fronte ao horror, para resistir, rindo de fronte ao perigo, para redimensionalo, rindo para incendiar os tigres de papel.» Aí están coa teimuda traxectoria disidente: narraciones de toda caste, accións políticas imaxinativas, infiltración guerrilleira na cultura de masas, rexeitamento da propiedade intelectual privatizadora, invención de novos mitos e recreación dos vellos, creación dunha comunidade participativa de lectores-actores, militancia solidaria e cooperativa no movemento global, e promoción retranqueira de vacinas activas contra o canibalismo político e abobamento da esquerda de onte, de hoxe e de mañá.