Cardiodemocracia

José Carlos Mariategui sostiña que «a política é a trama mesma da historia». Sen dúbida, hoxe foi un día histórico, unha xornada intensamente política. As Cortes debateron o chamado Plan Ibarretxe. A senteza denegatoria da tramitación estaba garantida polo acordo Zapatero-Rajoy pero a sesión serviu tamén para chamar a atención sobre a necesidade de iniciar unha reforma da Constitución Española. A negativa preventiva ao Plan non foi quen de agochar unha teimuda realidade: o corsé constitucional abafa realidades políticas históricas, flotantes e emerxentes, e encora calquera caste de disenso democrático.
«Facer política –insistía Mariategui– é pasar do soño ás cousas, do abstracto ao concreto». Hoxe, en concreto, evidenciouse a flexibilidade e a rixidez das lecturas constitucionais para avanzar na reconstrución democrática do Estado español en clave plurinacional. Unha virtude non menor da iniciativa de Ibarretxe é que permitiu confrontar a ensoñación reformista do nacionalismo democrático co immobilismo absoluto do PP e o conservadorismo dinámico do PSOE: uns acantoados na textualidade da Constitución e os valores patrios, os outros instalados no xogo ambiguo de palabras e talantes pero aceptando a política de marcos invariábeis que sinala o artigo 2 e o fosilizado Título VIII. Gustáballe dicir a Mariategui que «o Parlamento é o corazón da democracia», na xornada de hoxe o latexo democrático foi arrítmico co pulsado talante de Zapatero e Rubalcaba, pero coa esencial intervención de Mariano Rajoy mesmo se achegou ao infarto masivo.