Sísifo segundo lle vai na feira

Sábado 26. Unha das contadas xornadas felices do nacionalismo galego nos últimos meses. O Foro presentou a súa proposta de Estatuto. Ar fresco achegado pola pluralidade e a capacidade (inmensa) da nosa sociedade civil. Un ambiente cordial e ilusionante, trazado polo diálogo entre pareceres e historias políticas diferentes, diversas e distantes. Dose impagábel de ilusión e confianza nas forzas propias da que andamos maiormente faltos.
Domingo 27. Pequeno almorzo coa entrevista de La Opinión con Xosé Manuel Beiras. Prodúceme un efecto demoledor. Tanto que lembro as súas palabras en A estrela na palabra. Novas conversas con Xosé Manuel Beiras: «Utilizo o mito de Sísifo porque este é un país onde as xentes que asumiron a defensa da súa identidade colectiva, xa a mediados do século XIX, fixeron en cada etapa xeracional esforzos titánicos para acadaren obxectivos e resultados que, rematada cada etapa, eran destruídos parcialmente ou ás veces case totalmente, de xeito que cada xeración tivo que comezar dende máis atrás de onde chegara a precedente. (...) Non hai continuum no proceso de construción do edificio da nación, senón unha sucesión de interrupcións, retrocesos e voltas a empezar.» Nin no proceso de construción das súas organizacións políticas, habería que engadir.
Inoportunas, nesgadas, compracentes, autoxustificadoras e, case doe escribilo, só dítadas pola súa axenda persoal, estas declaracións mandan costa abaixo a rocha de Sífiso e esmagan calquera ilusión nacida do diálogo libre do BNG-organización co BNG-sociedade e máis alá como a que representa a iniciativa do Foro Novo Estatuto. As súas declaracións entroncan coa peor tradición do nacionalismo galego: a que somete a res publica ás necesidades da cousa doméstica, a que acomoda unha e outra vez a estratexia da organización ás reparticións dos escanos. Un home experienciado como Beiras sabe de sobra que esas declaracións empardecerán o miúdo traballo de seis meses do Foro e, o que é peor, indicarán a todo que queira escoitar que, con semellante galiñeiro interno, colaborar co BNG é asumir a lóxica azarosa pero mortal da ruleta rusa. Mellor gardar unha prudente distancia para non verse canibalizado polas honorábeis retesías internas. Beiras ten todo a lexitimidade do mundo para declarar o que queira e cando queira, faltaría máis!, pero polo que a min respecta que non me volva amolar co conto de Sísifo. Semella que só el pula da puta pedra. O domingo mandouna costa embaixo polo ben de todos nós, iso é o que creo entender das súas libres palabras.