A dama nos Açores

Hoxe L. saíu cara aos Açores. A mesma viaxe que fixen hai doce anos con X. para coñecer as illas. A primeira cousa que lin sobre o arquipélago foi Dama de Porto Pim de Antonio Tabucchi. Un libro que logo se fixo película. O italiano narrou os motivos polos que escribiu a Dama de Porto Pim: «Hai vinte anos, pouco máis ou menos, fixen unha viaxe ás Illas Açores, un arquipélago que me pareceu máis imaxinario ca real. Mellor dicho, tan "fóra de lugar" respecto a todo, que, cando regresei, tiña a impresión de que tamén a miña viaxe fora imaxinaria. Vira baleas, que até daquela me parecían animais imaxinarios; escoitara historias de vidas tráxicas, desas que un pensa que non existen máis que na literatura; ollara paisaxes estrañas, que cría exclusivas dos manuais de xeografía fantástica, onde os ananás, as árbores da piña, mesturábanse con hortensias. Co obxecto de que todo aquilo que vira e vivira non se esvaecese no ar coma un espellismo, pensei en relatalo. Así naceu un pequeno libro que se chamaba (e se chama aínda) Dama de Porto Pim, e sentinme moi fachendoso, porque pensei que á fin a miña viaxe adquiría entidade real, comezaba a existir de verdade. Con enorme abraio, en cambio, cando o libro foi publicado, puiden decatarme reléndoo de que todo parecía aínda máis fantástico. A literatura, con seu poder de transformar o real en hiper-real, volvíao todo aínda máis irreal do que me parecera a min.» Daquela navegación trasatlántica nunca escribín nada, por iso agora todo me parece aínda máis irreal que a Tabucchi. Lembro, con todo, os golfiños nadando a nosa par, as hortesias agatuñando aba arriba, as lagoas de dúas cores e o sol mergullándose no mar como unha brasa na noite. Agora anoto tamén a ausencia de L.