No nome das ideas

ZP-169 fixo público o WW do Goberno de España. Ofrece novidades na composición, estrutura, equilibrios e nomes. Presenza maioritaria de ministras (9 sobre 17) ou simple paridade se contamos ao presidente; novos binomios/trinomios para acción gobernamental (Educación, Política Social e Deporte; Medio Ambiente, Medio Rural e Mariño; Ciencia e Innovación; Traballo e Inmigración) algúns con vocación de política estratéxica e outros como socorridos caixóns de xastre; visibilización do poder das filiais que suman votos (PSC, PSA...); e nomes para dar corpo a continuidades sabidas (De la Vega, Solbes...), agardadas (Rubalcaba, Moratinos, Cabrera), inquietantes (Álvarez, Salgado, Bermejo) ou insubstanciais (Soria, Molina). Tamén meteóricos ascensos (Chacón, Espinosa), campo novo para apostas (Garmendia, Corbacho, Aído, Corredor); un premio especial á lealdade (Sebastián que ademais suma dúas ministras da súa confianza) e dúas ausencias: unha abraiante (Caldera) e outra coñecida con notábel antelación para non ferir xerarquías nin sensibilidades (Blanco), ambos os dous, segundo os rexoubes capitalinos, aspirantes ao ministerio de Fomento.

Caldera, vítima exquisita de Lakoff

Non é doado determinar se no equipo de Zapatero –segundo os saberes de Ignacio Bao– pesan máis os rainmakers que os starsmakers ou viceversa; pero non por iso deixa de ser rechamante que a saída de Jesús Caldera sexa explicada pola súa notábel capacidade para coordinar grandes equipos. Alén diso, o novo destino de Caldera é un bo indicador de que Zapatero se tomou moi en serio as recomendacións de George Lakoff e que no PSOE é unha prioridade a ideación e o deseño de novos proxectos para o partido e para o goberno.


Na encomenda de crear unha Gran Fundación para estar na vangarda das ideas e na innovación das propostas políticas ecoan as chamadas de atención feitas en Non penses nun elefante:

1. «Non é casual que os conservadores vaian gañando alí onde enmarcaron con éxito as cuestións máis importantes para eles. Lévannos entre trinta e corenta anos de vantaxe. E máis de dous millóns de dólares de investimentos en think tanks. E seguen pensando a longo prazo. Os progresistas, non. Os progresistas séntense tan amolados polos conservadores que só poden pensar nunha defensa inmediata. [...] Teñen que responder cada día ás iniciativas conservadoras. Sempre é igual: «Que podemos facer hoxe para quitárnolos de enriba? O que conduce a políticas reactivas, non proactivas.»
2. Á diferenza da dereita, a esquerda non pensa estratexicamente. Nós pensamos cada cuestión por separado. En xeral, non tratamos de averiguar que cambio mínimo podemos promulgar para que produza efectos sobre varias ou moitas cuestións.»
3. «Os progresistas teñen que considerar tamén a integración das cuestións importantes. Isto é algo no que a dereita é moi pero que moi astuta. Saben moito de iniciativas estratéxicas Unha iniciativa estratéxica é un plan no que un cambio nunha área de cuestións ben elixidas produce efectos automáticos en moitísimas outras áreas.»
4. «A dereita sabe falar de valores. Nós temos que falar de valores.»

O panel de intelectuais que reuniu con grande éxito mediática para abeirar programaticamente a campaña electoral de Zapatero identifica o adn básico da Gran Fundación, o libro de Lakoff é un sinxelo manual de instrucións de por onde empezar a pensar. Jesús Caldera dedicará o próximo ano e medio a crear o novo enmarcamento ideolóxico do PSOE para tentar evitar que unha boa parte da cidadanía siga pensando en clave FAES, e exercerá, na sombra, como ministro de Fomento de Ideas. Débello case tanto a George Lakoff como ao seu amigo José Luís Rodríguez Zapatero.