Andoliñas

Galicia-Hoxe fixo unha agradecida homenaxe a Marcos Valcárcel reunindo unha manchea xenerosa das «Andoliñas» que lle publica desde o primeiro de outubro de 2004. Agarimosamente escolmadas por Alfonso Vázquez Monxardín chegaron de balde co exemplar dominical do xornal e regaláronme un serán de felices lecturas. Son amador da prosa concisa de Marcos, deses 1.500 carácteres e da súa arte para sintetizar tanta substancia en tan limitado número de palabras.

Sabemos ben que a norma construtiva de a menor espazo, menor traballo é falaz. A escrita desas anotacións compactadas, coas que Marcos nos dá diaria conta de lecturas, sucesos, valores emerxentes ou frangullas de socioloxía cotiá, resulta un exercicio de estilo custoso e demorado. No resultado abrolla a evidencia de que moita reflexión propia e abondosas lecturas foron pacientosamente destiladas para deixarnos ese grolo diario de realidade analizada, discutida ou informada.

A economía da atención e as novas formas de lectura veloz que se impoñen na rede comportan un desacougante risco: a xeneralización dunha composición sumarial e epidérmica de situacións e opinións. A aprendizaxe do oficio con Marcos Valcárcel é un bo antídoto para non entregarse á superficialidade. Cada andoliña, malia súa brevidade formal, agocha unha envexábel solvencia intelectual e solidez informativa e en moitos casos a andoliña tórnase nunha sorte de ensaio miúdo. Ensaio ao xeito que o definiu Alessandro Baricco, unha tentativa de pensar, escribindo. Un engado suxestivo que nos convoca día a día na derradeira páxina de Galicia-Hoxe.