Exit

Na contra de La Vanguardia vou dar cunha entrevista co músico e cineasta serbio Emir Kusturica. A caneiro aberto afirma que «as guerras as financian os mesmos que subvencionan as ONG. As multinacionais pagan partidos e políticos para que as declaren». Preguntado para que queren as ONG, remacha: «Para lavar o sangue e as consciencias dos cidadáns que votan a eses políticos que ordenan bombardeos. As ONG recollen os feridos e son a súa coartada para ser politicamente correctos despois de lanzar bombas sobre nenos en nome da democracia.» O resultado da entrevista é esmagador aínda que só fose porque comecei o día sendo rifado pola responsábel dunha ONG que me sacode contudentemente por apoiar decisións sen ter toda a información. Véxome contra a miña vontade no medio dunha enleada tremenda na que se mesturan estratexias (que comparto) e asuntos familiares (que descoñezo) pero que resultan absolutamente decisivos para determinar a marcha da ONGD. Dubido moito que as nosas cativas ONGD formen parte do cálculo de ningunha multinacional, nin que sexan peón ningún na xeoestratexia mundial dos poderes económicos, pero temo que, debido á súa liliputiense dimensión, moitas non pasen de ser unha sombra chinesa das familias sen ánimo de lucro que nelas se proxectan. A rifa que tiven que aturar non só me estragou a celebración dos meus corenta e catro anos, tamén fixo que o meu compromiso se derramase en desgana. Sexa polas declaracións de Kusturica, sexa pola miña idade, polas limitacións de tempo que me impon o traballo ou polo desesperanzado desengano matinal, decido darme de baixa e tomarme un tempo de reflexión sobre os meus compromisos. Desque me borrei só sinto a fel amarga da tintura na miña boca.