Sísifo volve da feira

Onte Miquel Roca, nas páxinas de La vanguardia, aplicaba o mito de Sísifo a un país, que non é o noso e ao que de todas maneiras sempre lle toca volver a comezar. E identifica o principio activo da síndrome de Sísifo: «O mundo político afastábase do mundo real; para o primeiro o enfrontamento era ideolóxico, conceptual; para o mundo real, o importante eran os problemas. Para o mundo político todo eran denuncias; para o mundo real, o importante eran os problemas. Para o mundo político todo eran denuncias; para o mundo real só se reclamaban solucións (...) Importou máis dividir que servir; denunciar que gobernar; o político rompeu co real.» É un alivio (menor) comprobar que noutras partes cocen fabas. Na mesma vanguarda, a tira gráfica de Bill Watersson desvela o mecanismo substancioso que anima aos novos atlas que sosteñen esencialmente o peso do mundo-galiza. Calvin monologuea: «Hai moita xente que non ten principios, pero eu si. Son unha persoa con principios! / Eu só sigo un único principio e nunca me afasto del.» E que principio é? –pregunta Hobbes. Preocupate de ti mesmo –resposta cheo de razón Calvin.