Escenas

Non sei se estou máis preto do terceiro grao crítico de Brétemas ou da versión máis benevolente de Ro respecto dos actos de toma de posesión do (noso/novo) Presidente. O espectáculo presenciado desde o propio Obradoiro era certamente máis atractivo que a súa emisión televisiva. A montaxe resultaba –polo que se vía nas macropantallas– repetitiva, afastadora e case que neocensataria (había VIPs e unha masa anónima que televisivamente eramos a todas luces doutra condición). Faltou fondura simbólica e emotividade e, por momentos, sentín que se segue a confundir a solemnidade coa tristeza e o aceno institucional co frío e desmotivado acartonamento. Pola ausencia xeral de alegría parecía máis ben que celebrabamos a despedida da Era de don Manuel e non tanto a salutación dos novos tempos. A cousa foi, con todo, moi útil: poidemos comprobar como o presidente de Galiza non se sabe o Himno Galego (a Primeira Dama, si... e completo) e ver até que grao de submisión poden chegar os realizadores televisivos: algúns dos primeiros planos eran un esaxerado exercicio de servilismo para co novo amo branco. Con todo, a Marcha do Antigo Reino de Galiza executada por Suso Vaamonde pagou a pena e deixou un pouso de futuro esperanzado na moqueta multicolor e na memoria.