Na vila calvinista

Hai vilas que se agochan do horizonte e outras que son todo horizonte. O excepcional de Cuideiru é que pertence a ambas as dúas categorías e xa que logo ten sobrados méritos para ser incluída no imposíbel catálogo urbano que compilou Calvino. Se unha noite de verán un viaxeiro procura a vila dos pixíns encaixarase unha rúa desfiladeira que lle extraviará a liña da horizonte. As casas agatuñan rabiosamente cara ao ceo e o espazo é tan escaso que mesmo semella que non queda nin o máis mínimo oco para a especulación inmobiliaria. Se un tenta escapar da rúa principal, soamente atopará unha rede de calexas e canellóns como sendeiros do niños de arañas e unha amalgama de casas construídas a xeito dun Pombal. Con todo, o teu camiñar rematará nun porto que, en realidade, é un castelo de destinos cruzados que miragreiramente te mostra a vila toda como un horizonte único, unha cávea de laminadas construcións e unha sucesión elouquecida de encostas e escaleiras. Os nosos antepasados tiñan a idea de Cudillero como unha vila mariñeira, hoxe vive grazas ao seu Plan de Excelencia Turística. Baixo o sol xaguar terás dificultades para sentante nunha terraza para catar a sidrina ou fartarte de xoubas, luras e chipiróns e terás que facer moitos números na escuridade para pagar a factura. Non hai rastro da nube de smog pero a sensación de abafamento invita a marchar. Se me deixasen escribir unha de Seis propostas para o próximo milenio proporía facer un Plan de Excedencia Turística para Cudillero, cousa imprescindíbel para disfrutar humanamente do seu horizonte e deixar de sentirse un cabaleiro inexistente, abusivamente canibalizado polo mercado turístico. Calviño convénceme de abandonar a vila e volver sobre os nosos pasos na procura de Ribanova.