Na vía estreita

Sigo os consellos de Cesare e, desconectado durante uns días, aproveito para facer unha travesía transcantábrica pola vía estreita. Non é a aventura do tren de xeo e lume de Manu Chao pero para espabillar a rutina da factoría é máis que suficiente. Teño para min que o ferrocarril é o máis humano dos medios de transporte e tamén o que pode resultar máis infrahumano. Catro anos de uso ininterrumpido do comboio fixéronme acreditan nas súas bondades e aleitan un feroz resentimento contra os que deixan esmorecer os camiños de ferro. No estaleiro ocupamos un dos dous vagóns monovolume e, contrariamente aos peores agoiros, a saúde dos carrís e dos ferranchos móbiles é máis que satisfactoria. Os enrolados no FEVE cubrimos un variado espectro social, marxinal e maiormente en vía estreita. Maiores, moitas mulleres maiores que viaxan soas. Retirados, prexubilados postindustriais e lumpenproletariados idosos que viven nos concellos arrabaldizados de Ferrolterra. Celtics junkies que retornan derrotados do tratamento da metadona. E logo, familias incomodadas, e incomodas, que se viron privadas dos medios propios e turistas accidentais que, entre a observación antropolóxica e a entrega ao sono, deixamos pasar o tempo e sucesivos destinos na procura de onde lindamos con Gran Bretaña mar por medio.