Cinema solidario

O amigos da Coordinadora de ONGD piden unhas letras para presentar un ciclo de cinema que acompaña a súa campaña sobre os Obxectivos do Desenvolvemento do Milenio. Os films de Oito olladas para o milenio son unha aproximación, á súa maneira, a cada un dos Obxectivos. Proxectaranse: O pesadelo de Darwin, Nin un menos, Moolaadé, O sangue do condor, No mundo a cada rato, A princesa Mononoke e A toma. As películas poderán verse os días 9, 10, 11 e 12 de febreiro, no Salón Teatro, en Santiago de Compostela, en dous pases: ás 21 e 23 h. Aí quedan as letras...


Olladas para outro mundo, tan necesario como posíbel

A vista chega antes que as palabras. Os seres humanos ollamos e vemos antes de falar. Ademais John Berger, o grande escritor e artista plástico británico, lémbranos que a nosa ollada é a que establece o noso lugar no mundo e dalgún modo a que informa o noso coñececemento e explicación do mundo. As imaxes chaman polas palabras. A ollada reclama logo pola voz. Quizais de aí proceda a enerxía cultural das imaxes e o poderío comunicativo que o cinema e a televisión teñen na nosa sociedade.

Neste noso planeta globalizado, a invisibilidade é un dos máis nefastos nutrintes das desigualdades abismais, da distibución darwinista dos bens e riquezas, do mantemento dunha meirande parte da Humanidade nos arrabaldes da pobreza extremosa. Os pobres, no Norte e no Sur, son as máis das veces cidadáns e cidadás invisíbles, persoas ninguneadas ás que se lle negan imaxes e voz. Causas, dignidades, países, comunidades e persoas son agochadas, empardecidas, negadas.

Moitos dos medios, que recrean as imaxes que nos informan ou entreteñen, constrúen de modo cómplice e interesado panos de fume, enganos autocompracentes, ilusións virtuais de doado consumo, que invisibilizan a pobreza e as súas causas, que toldan as políticas e as organización que idean e materializan solucións solidarias na loita contra a pobreza e as desigualdades.

Moitos, pero non todos. Hai quen traballan na factoría dos espellismo, pero hai tamén moitos outros cineastas e realizadores televisivos que imaxinan e recuperan historias, voces e imaxes que enfrontan os problemas da humanidade e os chaman polo seu nome, asentando compromisos, valores de liberdade e vontades de transformación igualitaria das relacións internacionais, da cooperación entre os países, dos diálogos entre as diferentes culturas, dos vencellos comunitarios e da convivencia entre as persoas.

Este é hoxe o cine que nos convoca, as imaxes que nos chaman a deitar a nosa ollada sobre as razóns que animan a construción dun mundo máis xusto, igualitario e equitativo. Son películas que chaman á solidariedade e regalan as súas imaxes, palabras e ilusións ás causas, dignidades, países, comunidades e persoas que son agochadas, excluídas, negadas na visión compracida da actual (des)orde mundial.

Cidadáns e cidadáns da nosa casa-mundo aos que os Obxectivos de Desenvolvemento Milenio achegan compromisos, políticas e esperanzas para erradicar a pobreza extrema e a fame, para acadar a educación primaria universal, para garantir a igualdade de xénero e a autonomía das mulleres, para minguar a mortalidade infantil e mellorar a saúde materna, para combater a SIDA, o paludismo e outras doenzas mortíferas, para asegurar a sustentabilidade ambiental, e para fomentar a mancomunidades mundial de esforzos a prol do desenvolvemento.

Eses son o Obxectivos que hoxe nos convidan ao cine, que nos chaman a compartir películas con historias, imaxes e palabras –ficcionadas e reais– que renovan o noso compromiso con outro mundo que é tan necesario como posible para tornar a pobreza en historia pasada.