
O seu recordo quedou aniñado entre medos e horrores. Eran os homiños de Boimorto. Vítimas e recordatorio estarrecedor para deixar ben claro até onde estaba disposto a chegar a ditadura do terror. Setenta anos de doída e apagada lembranza.
Un sol agradecido acompañou a cerimonia. Houbo palabras do concelleiro organizador e dos alcaldes de Ames e Boimorto. Estiveron ausentes segundo o seu incriminatorio costume os concelleiros do Partido Popular. Palabras, o silencio dos amigos e parentes das vitimas, e a solidaria compaña dun centenar de persoas conxuradas para que non se volvan repetir semellantes episodios de barbarie.
A Marcha do Antigo Reino de Galiza, un monolito de pedra canteira sen traballar, sólido, firme e arestado pola dor, e un berro apagado de Viva a república, completaron a homenaxe aos asasinados e o tributo aos que gardaron a súa memoria desde aquela até o presente. Nos ollos dos fillos había tristura solemne, nos dos netos unha fachendosa fartura de liberdade.
Sem comentários:
Enviar um comentário