RG # 3: Catástrofes

A valoración do atentado suicida contra a Brilat en Afganistán, o manifesto da Alianza de Civilizacións e a resituación da política exterior dos EE.UU. roubanos o tempo radiofónico do mañanceiro martes, apenas quedan tres minutos para falar do cuarto aniversario do afundimento do Prestige.

Telegraficamente teño que apuntar: entendo que os gobernantes actuais (a oposición daquela) e oposición de agora (o goberno daquela) aprenderon unhas cantas leccións sobre a xestión política das catástrofes. Teño para min que houbo unha melloría no que toca á liberdade informativa, pero non albisco un progreso substancial no referido aos protocolos de coordinación perante as catástrofes como se puxo de evidencia na onda de lumes e nas enchentes posteriores.

Na regulamentación global do tráfico maritimo fronte ás nosas costas non se progresou ren, tampouco na imposición de maiores restricións nos buques para o seu transporte ou na penalización dos responsábeis das catástrofes como ben sinalou o economista Albino Prada nun esclarecedor artigo. Na provisión de medios preventivos ou de loita anticontaminación o Goberno Central non moveu peza e esta segue a ser unha demanda tan intelixente como necesaria.

Dáme que o déficit de seguridade que sofre Galiza é pavoroso e que sen un axustado Mapa de riscos e un mellor pensado Plan de emerxencias calquera catástrofe vai converterse nun xogo de ruleta rusa onde aos gobernantes e aos cidadáns só nos queda encomendarnos á nosa boa fortuna.

Subsanar esa carencia debera pasar a un primeiro plano da axenda gobenamental, se é que existe o máis minimo instinto de supervivencia (política e da outra). Shakespeare deixou escrito nalgures que «cando chega a desgraza, nunca ven sóa, senón a batallóns». Ollando o que nos achegou en materia de desgrazas o 2006 é sensato que o goberno atenda á súa agoireira sentenza. Investir en seguridade, ben se sabe, é unha forma agradecida de labrarse o futuro, tamén o futuro político.