Tempo, desmemoria e morte

Velaí vai case o 1% do ano 2005. Tempus fugit. Un malgasto autentificado. Confío en que sexa a derradeira e malfadada entrega de 2004. Agardo que o 99% restante sexa dun signo ben distinto. De momento deu de si: unha cativeira xornada laboral mais dous días repartidos entre responsos, velorio e funeral. Se como te enterran é un sinal inequívoco de como te trataron nesta vida e mesmo do aprezo que te levas, vaia por Deus, pobre da señora! Non descubrín por ningures o máis mínimo sinal de do nin de dor. Non houbo sequera lugar para a hipocrisía e o pranto convencional. O desinterese pola morta era absoluto. A finada foise como se nunca tivese pasado por este mundo. Xa non é que non a chorasen, era como se nunca existise. Non a querían. Non era. Entre os seus, o seu corpo ocupaba un lugar, na memoria dos seres ditos queridos non ocupaba nin ocupará ningún. Infinita tristura a de non ser e a de saberse nunca lembrado. Se o inferno é que ninguén atenda a túa voz, a señora xa viviu no inferno e nada do que haxa no alén será peor que a despedida que lle tributaron os seus no aquén. Triste de asombrar. Para esquecer. Para lembrar.