Formigas en rede

Na prensa de hoxe varias notas sobre Marco Dorigo, un milanés que se dedica á computación evolutiva e que deseña «formigas virtuais». Unha idea luminosa: «o comportamento colectivo de seres en apariencia tan simple como as formigas pode servir de modelo para optimizar entramados telemáticos, e mesmo para deseñar robots capaces de interactuar co territorio». Unha descuberta esencial: A principal cualidade dos insectos sociais, formigas ou abellas, é formar parte dun grupo autoorganizado, que ten por clave a simplicidade. As formigas resolven todos os días problemas complexos grazas á suma de interacciones simples entre cada individuo. Ou sexa que actores liliputienses con capacidades diminutas poden, xuntos, facer cousas moi complexas.
No suplemento «Culturas» de La Vanguardia, un comentario sobre as multitudes intelixentes de Howard Rheingold. Un ensaio brillante sobre as potencialidades que as novas redes agochan, sobre a súa importancia como sostén de estratexias de axuda e intercambio solidario de información, e sobre a anatomía das multitudes intelixentes como grupos que coordinan as súas accións presenciais apoiándose en sistemas electrónicos móbiles.
Laboralmente andamos botando os folgos para mudar a muralla pola rede e comprendo ben a utilidade da cultura formigueira. Por outra banda, politicamente resúltame un mundo deprimente comprobar o lonxe que estamos do cooperativo comportamento das formigas e o atomizadas que están as nosas multitudes intelixentes. Quizais, ao final, o futuro de Galiza dependa dunha multitude intelixente de formigas que traballen en rede con móbiles.