Reencontros

Vou ao sur para acompañar a dor dunha amiga. Recupero parte do meu modus vivendi de anos pasados: acordar cedo; tren; lecturas; escribir con liñas abaneadas polo avanzado estado de descomposición dos carrís. Descuberta de artefactos como o Nexios e de novos controis de acceso (para lembrarnos a traxedia do 11-M?). Verifico o intento fallido da alcaldesa por converter a miña nunha cidade-repolo. Atopo a vellos colegas da fábrica de palabras. Cabrafanada abandonou a súa invernación e recupera o pulso literario coa primavera e a chegada da liña teléfonica ao rural, e iso é unha moi boa noticia entre tanta dor. Intercambio perplexidades con Lolo sobre a marcha da nosa cousa común. Recupero algo de paz no xantar cos do meu clan e reconto a idade dos meus e a miña propia idade. Tren. Lecturas. E escribo en caderno abaneado este post que agora transcribo cun acusado mal de señardade. Boto unha última ollada á ría dos galeóns.