Ela, maldita alma

Grazas á invitación dunha radio, nas mañás dos martes intento participar nos monólogos de María Antonia Iglesias. Os convidados de pedra facemos esforzos para converter o seu soliloquio nunha tertulia e, ás veces, case que o conseguimos. Do seu paso pola dirección de TVE quédanlle abondosos pousos autoritarios e lealdades filipistas incombústibeis. Non a sigo nas súas participacións estelares con María Teresa Campos, pero pola rede comprobo que colleita paixóns. Rufina é esmagadora: «María Antonia Iglesias, lo peor de la mesa de debate de Cada Día. Es imposible ser más demagoga que esta mujer. Espero que algún día aprendas a ser un poquito imparcial, ya que se supone que eres periodista.» Leo as notas sobre o seu monumental libro e tampouco é que, nos eloxios, quede moi ben parada: «Victoria Prego, por su parte, aseguró que la obra tiene tanta "carga histórica y emocional" para el PSOE que la "única periodista" que podía tener éxito en su redacción era María Antonia Iglesias por su cercanía con la formación.» A única firgoa de solidariedade que me arrinca é cando lembro a súa agresión no boicot da presentación do libro de don Santiago Carrillo. No recordo fica tamén a memorábel e impertinente entrevista que lle fixo a Anxo Quintana para El País. Saber que comparto micro (é unha esaxeración que ela case que non se deixa) cunha das xestoras do lado escuro do outrora todopoderoso filipismo, fai que conte os días agardando o próximo martes para acudir ás súas leccións de tolerancia e pluralismo. Cando vou cara a San Marcos repítome tres veces o dito africano: «A mosca tímida é enterrada co morto.» E unha vez alí procuro zafarme dos silencios impostos e defender as miñas palabras fronte a Ela, maldita alma da intolerancia.