Patrimonio

Fomos antes palabra que signo. Moito antes dicir que escribir. Unha cultura oral antes que cultura letrada. O valor da palabra dada fundamentou durante séculos o código existencial da cultura campesiña. Logo viñerons os papeis a remexelo todo: os testamentos, as partillas, as contribucións... A palabra era de todos e a letra foi durante moito tempo só de quen a escribía e de quen podía interpretala. John Berger matinou, dixo, escribiu: «A computadora converteuse no depósito, a "memoria" da información urbana: nas culturas rurais o depósito equivalente é a tradición oral que se traspasa de xeración en xeración.» Agora o computador acode en auxilio da palabra dita. Quérese facer desa nosa cultura fonda patrimonio da humanidade, para iso debemos reunirnos, dicir, escribir, asinar, e deixarnos ver. Quérese que a UNESCO recoñeza a riqueza da nosa cultura inmaterial para que o mundo enteiro poida saber dela. Sería o maior recoñecemento que nunca recibirá a nosa cultura, moito máis ca un principiño asturiano , sería coma nos dar un Premio Nobel colectivo e milenario. É un recoñecemento da cultura extensa na que nos atopamos con Portugal, das raices fondas da vella Gallaecia. Tamén a certeza de que a vella nación campesiña que somos temos futuro no século da rede e no foro das sociedades virtuais, unha confirmación de que a estandarización global nunca dará arrincado as raigames primeiras.