Pintura / Esgrima

Van Groten e o (non tan) novo aprendiz hai tempo que só ven os trazos tenebristas dos lenzos do outro. Decidiron renunciar cada quen, ao seu xeito, á luz e á cor. Usan de tempo acó pinceis como dagas e o xogo da pintura tornou en ruda esgrima. Ningún dos dous é quen de ver canto amor hai nas estocadas e todo o que hai de agarimosa caricia nas cicatrices que se deixan nos amolecidos corpos. Eu que son cego daría parte do resto da miña vida para que comprendesen toda a inútil beleza que encerra o seu duelo. O (non tan novo) aprendiz non quere saber que é xa un grandioso mestre. Van Groten sábeo ben, pero cálao xa que o seu peor pesadelo é velo partir para levar luz, cor e esceas nunca imaxinadas a calquera outro deses estudios que andan a montar para a súa mellor gloria os necesitados condottieros do novo goberno da nosa cidade-Estado. No cansanzo do combate, Van Groten confesa ao cego que non pode ver, nin pode dicir, que mesmo a pesar da dor das feridas matina en entregarlle ao (non tan novo) aprendiz a mellor paleta de pinturas, o seu máis querido xogo de pinceis, a dirección do estudo que nos dá de comer. Faino cun oco na caixa do peito que só pode encher a confianza ou o receo. E na enconada pelexa non hai tregua para acalmadamente elixir. Parece comprender nas súas angustiadas lucideces que co seu sangue nunca han de pintar o fermoso cadro que reclama o lenzo branco da memoria futura e a amizade. O cego, que non pode dicir, hai anos que non cre na bondade do mundo nin nos finais felices que o burgueses adoitan encargar para os seus cadros, pero sabe da vontade de homes e mulleres por gañarse no día a ración de felicidade e das doorosas pegadas que isto na alma deixa. O cego, que perdeu a vista en atroces batallas que agora lle relembran o duelo dos noutrora amigos pintores, desexaría ser xuíz para deter o estéril combate. Mais non é xuiz, tan só e cego e ten comprometido o seu silenzo. Con todo, as súas mans son aínda libres e por iso escribe estas as súas últimas vontades.