Anatomía do fracaso

Kepa Aulestia en La Vanguardia de hoxe escribe: «O termo fracaso adquire connotacións tan dramáticas que os partidos e líderes aos que se lles imputa tal cousa tenden a encastelarse ollando cara a outra parte. Non obstante, o fracaso existe en política como unha categoría superior ao revés electoral ou a decepción pasaxeira. É un concepto aplicábel ao caso en que unha determinada opción estratéxica persistente, prolongada no tempo e dotada de medios suficientes como para levala adiante non acada os seus obxectivos e atópase cunha contestación política ou cunha resistencia social igual de persistente.» Caracterización sútil: «opción estretéxica persistente», «prolongada no tempo» e «dotada de medios suficientes» fronte a «contestación política» ou «resistencia social igual de persistente». Gardamos a cita para cando haxa que escribir «A renovación do BNG: Anatomía dun fracaso.» Aínda non estamos aí porque leva razón Winston Churchill: «O éxito é a habilidade de ir de fracaso en fracaso sen perder o entusiasmo.» Nesa estratexia (pre-fracasada) persistimos aínda entusiasmados.