Talladas de Manguel

Releo Diario de Lecturas de Alberto Manguel, unha peza literaria exquisita. Do libro ao autor. Procuro na wikipedia talladas da súa biografía. Gardo tres. A primeira: o seu primeiro oficio como lector de Borges a quen alivia a cegueira achegándolle letras entre 1964 e 1967. A segunda: non fixo estudos universitarios porque os consideraba aburridos. A terceira: en 2000 Manguel mudouse a Poitou-Charentesen, onde el e o seu compañeiro compraron e rehabilitaron unha granxa medieval, alí armaron unha biblioteca de carballo para almacenar 30.000 libros.

Diario de Lecturas comeza cunha viaxe a Arxentina do poscorralito en xuño de 2002; de volta a Poitou-Charentesen, Manguel comeza a desencaixar libros para ocupar unha inmensidade de andeis. «Estou na miña biblioteca, arrodeado de andeis baleiros e de torres de libros cada vez máis altas. Ocorréseme que puido rastrexar todas as miñas lembranzas a través destes volumes que se amorean. De súpeto, todo parece superfluo, tanta acumulación de papel impreso.» Lendo o Diario non queda a menor dúbida de que tanto libro deixa un pouso que, en ningún caso, pode ser cualificado como «superfluo».

Calquera páxina que escollas é unha mina de sabedoría e intelixencias. Citas contundentes como unha, datada en 1916, de Lugones que, neste días de arrecendo preelectoral, serve para fertilizar un pesimismo escéptico: «A política! Velaí o azoute nacional. Todo o que no país representa atraso, miseria, inquinidade, provén dela ou é ela quen o explota.» Eruditas sorpresas, algunha moi próxima: «Dise que quen non visita en vida a capela de San Andrés de Teixido terá que facelo despois de morrer. A San Andrés de Teixido vai de morto quen non foi de vivo.» E anécdotas cotiás de brillante representatividade: «Hoxe, durante o almorzo, meu irmán dime que só o 10 por 100 da xudicatura está corrompido. “Excluíndo, por suposto –engade–, ao Tribunal Supremo, aí todos os membros son corruptos”.»