Ariete, arsenal...

Palabras dos medios, medias palabras nos xornais de hoxe que axudan a lembrar que a información é a continuación da guerra por ouros medios.

Ariete

s. m. Máquina de guerra deseñada para derribar tramos de muralla dunha fortificación, composta por unha trabe reforzada no seu extremo por unha peza de bronce ou de ferro en forma de cabeza de carneiro.

Galiza como ariete. Cando a vella dereita se acantonou na Xunta para facer de Galiza unha nova baviera, Manuel Fraga armouna como un sólido ariete fronte ás dinámicas expansivas dos autogobernos de Euscadi e Cataluña. A terceira nacionalidade histórica ofrecíase para fender calquera espiral soberanista. Coa nova dereita apousentada en San Caetano Feijóo recupera o noso autogoberno como ariete, agora fronte ao goberno do Estado.

Ariete rotundo no asedio ao PSOE, forza de asalto para liquidar calquera oportunidade á política de Estado como un goberno compartido como editorializa con claridade meridiana ABC, doutrina a prol da desresponsabilización dos autogobernos nas políticas económicas e de creación de emprego. Para o PPdeG, cando estaba na oposición a crise é un problema para arrebolarlle á cabeza do bipartito que eles resolverían nun abrir e pechar a boca, agora ocupada a Xunta pola súa eficacia demostrada é un problema que só lle compete ao goberno do Estado.

Magnífico o titular de El Correo Gallego: «Feijóo e o Partido Popular fan fracasar o cume de presidentes», novo mérito para un presidente cordial que só atende á estratexia de reconquista da Moncloa por parte do Partido Popular e non á defensa dos intereses de Galiza. O cadro de mando de Galiza non está en San Caetano, está na rúa Xénova. Obediencia que a Feijóo lle vale para engordar o seu currículo como segundo de Rajoy (á espreita de ser o primeiro), o seu interese por riba dos dos galegos.

Arsenal

s. m. Depósito de armas e municións.

Berlusconi é un animal político excesivo e de grandes excesos. A información coa que se debulla a súa agresión tamén é hiperbólica. Italia teme volver á violencia política titula El País, evocación nada subliminal dos anni di piombo e os oposti estrimisti. Convídanos a esvarar perigosamente cara á consideración da (brutal) agresión como tentativa de magnicidio e, a pouco que nos despistemos, a aceptar a súa fabulación mediática como loita armada.

Anota Miguel Mora, correspondente de El País, ao parecer sen intención irónica:

Despois sóubose que, nos petos e nunha maletiña, levaba un estraño arsenal: unha lámina de pichiglás de 20 centímetros, un crucifixo de escaiola de 30 centímetros, un calcapapeis de cuarzo, un chisqueiro de mesa e un bote de spray urticante (...) A arma elixida para a agresión é o recordo máis vendido na praza [unha reprodución do Doumo de Milán en alabastro].

Fálannos de armas, non hai caso para o arsenal como «conxunto numeroso de cousas». Mora pecha a súa crónica cunha desas frases rotundas coas que se arman os partes de guerra: «Tras a súa acción disparatada, nada en Italia volverá ser como antes.» Palabras grandes como se falásemos do asasinato de Aldo Moro.

Cando foi detido, Massimo Tartaglia, enxeñeiro de 42 anos, exerceu de fool shakesperiano e fixo unha declaración que é unha emenda á totalidade do novo exceso berlusconiano que se está montando: «Eu non fun, eu son un ninguén.» Xa se sabe que os ninguén non son quen de cambiar a historia, para evitar iso están neste mundo os berlusconi, donos da información, da economía e da política, donos da santa trindade que ordena a nosa vida de ninguéns.