Política Cero

É improbábel que Núñez Feijóo saiba de Laureano X. Vidal, un rudo político priísta, autor duns desapiadados aforismos que sintetizan o ADN dos gobernos amantes da «política cero»: «O poder gáñase, non para facer cousas, senón para non perdelo.» «Un goberno non produce nada, agás antigüidade.» «O que teño que ofrecerlles realmente non é visíbel nin palpábel. E é que o único que teño que ofrecerlles é a idea de que teño algo que ofrecer.» Aquí os principios da gobernanza que máis lle reinan ao noso presidente.

Nunca teimou tanto o Partido Popular en baleirar de política a sociedade e o goberno galego. O seu ideal é a cancelación da política, unha sorte de expropiación difusa dos dereitos de cidadanía, para impoñer a primacía do goberno como simple administración e un xogo clientelar, sen marxes maiores de participación, co que satisfacer demandas brandas e a concesión de favores atendendo a outra máxima do ideólogo priísta: «En política un nunca ofrece; debes esperar a que pidan. A xente sempre está disposta a apoiarte por moito menos do que imaxinas.»

A hiperpolitización é sempre un dos compoñentes da estratexia de asalto ao poder do PP. Daquela todo vale, forme parte ou non da axenda política, para maximizar os réditos electorais.; no goberno, a idea dos tecnoconservadores é outra; unha sociedade eficiente ha de ter un abaixado perfil político, o seu resumo é unha máxima de democracia mínima: «Os cidadáns queren solucións, non debates.»

Achicar espazos á política é un obxectivo principal da Nova Política Informativa (NPI) do goberno do PPdeG. Reparemos nos boletíns informativos da CRTVG: os únicos debates que se enfatizan son os da política do Estado e, singularmente, os temas desvantaxosos para o PSOE: crise económica, desemprego, conflitos con produtores, turbulencias financeiras, inseguridade cidadá... A política –e o que pasa por ser o seu núcleo duro, a economía– é un asunto do Estado que se acouta ao xogo antagonista entre o mal goberno e a boa oposición.

A NPI aprovéitase da perda de credibilidade dos partidos, avivecida pola vaga da corrupcións e corruptelas, para esluír a axenda política galega, banalizar os debates e sobre todo enxalzar os temas de «interese social e humano». A política, dise, non amplía audiencias nos medios públicos e o debate de ideas, de existir, ha ser un sucedáneo do entretemento, para adormecer máis que para informar, que ten que servir, esencialmente, para distraernos das malas noticias e dos discursos críticos ou disidentes.

Á carón da narcotización da información, dáselle primacía ás «declaracións» do goberno a penas confrontadas coas opinións da oposición e, cando se exhibe pluralidade de voces, é basicamente para evidenciar unanimidades. Como ilustrou Drummond de Andrade: «A unanimidade comporta uma parcela de entusiasmo, uma de conveniência e uma de desinformação». A NPI, por mor da falta de entusiasmo cidadán coa bendicida acción de goberno, explota as conveniencias (as desvantaxes dos rivais) e, sobre todo, a desinformación.

A falta de credulidade nas solucións do goberno conservador compénsase, logo, coa construción ficticia de unanimidades. Esta é a nova misión dos medios públicos galegos e dunha boa parte dos privados que atenden ás súas directrices de Política Cero. A imposición da unanimidade é un servizo informativo que se presta xenerosamente ao país. Quizais, sen sabelo, os estrategos de comunicación da Xunta e a CRTVG comparten filosofía co afoutado Laureano X. Vidal: « Tras unha historia rica en desacordos [...], entre bandos e no mesmo bando, toda discrepancia é vivida como unha crise. Cada vez que alguén disente o país sente irse á deriva. Non en balde somos o país dos monolitos.»

A NPI de Feijóo está ao servizo dun goberno sen discusión, dunha política en nada interactiva e do formateado da mediasfera galega como factoría de consensos obrigados e como negación, en definitiva, dunha cidadanía que unicamente é tal se se constrúe sobre a base da información de calidade, da participación plural, da deliberación esixente e da discusión libre de pareceres, intereses e políticas. O seu obxectivo: unha Galiza monolítica, obediente, submisa e eternamente conservadora.

Tempos Novos # 151