Chove e escampa

Ende ben deuse presentado o manifesto «En nome da esperanza: xa vai». Tras un desconcertante episodio con amagos de abandono e acusacións de manipulación, finalmente houbo acordo e concluíu con ben este novo lance da traxicomedia «Somos galegos e non nos entendemos», onde descubrimos que as palabras teñen dono e que ademais hai que ter moito coidado con compartilas con alleos. Pero a paisanaxe é así e nese carácter rabudamente microfundista radica parte do noso encanto antropolóxico. «Xa vai». Que alguén escolla as derradeiras palabras de Ramón Sampedro como leit motiv dun manifesto a prol do cambio político «galego» (non se me vaia esquecer!) pode parecer paradoxal, pero a súa defensa da eutanasia e a nosa da necesidade de promover un novo goberno teñen a mesma materia prima: a dignidade. Antes de iniciar (ou alimentar) tan penosa e esteril polémica algúns debían ter reparado niso. Deberían telo pensado sobre todo os entusiasmados etiquetadores que se dedicaron a repartir acreditacións de nacionalismo e pureza de sangue ideolóxico. Vai resultar agora que de Toro, Agustín Fernández Paz, Bragado, Xurxo Souto ou Tosar nada fixeron por Galiza. Vai ser que, como no caso de Enric Marcos, eles nunca estiveron alí, perdón quero dicir aquí. Cousas veredes. Chove e escampa.