Acudo á chamada de Merlín para ver como lle vai á familia cultural. A inauguración da exposición convoca cun berro seco a galácticos de distintas xeracións, foreiros na reserva, x-ilg-aros e escarlatinos en rede amais dunha presada minimalista do partido das dúas letras, un bo quiñón do das tres letras e contados exemplares do do partido das catro. A lectora de Rebelión treme cos nervios e VFF desprega os seus engados que en nada se parecen aos de Merlín. Un canso Gramsci definía a crise como ese estado no que o vello non acaba de morrer e o novo non remata de agromar. O acto foi nese mesmo sentido un novo episodio da nosa crise cultural. O lambido discurso director abaneou entre as desbordadas gabanzas a Xesús Pérez Varela e a calorosa benvida á nova conselleira, entre o nicho (gorentosamente) subvencionado do pasado e as posibilidades de futuros negocios. Cando rematou o discurso director aínda quedou tempo para Ánxela Bugallo que aproveitou, unha vez máis, a ocasión para marcar distancias políticas e intelectuais respecto do fan de Carmiña Burana. Don Isaac reeditou o seu papel de antiheroe e don Xaime Isla agasallounos xenerosamente cunha frangulla da súa memoría. Por cabo, César lembrounos que algo do bo gusto aniña nos xens e tivo un feliz arrouto soberanista ao bautizar a Ánxela como a nosa «Ministra de Cultura». Fartura de canapés no Clausto de San Domingos e nas roldas e coros abraio, decepción, carraxe e procura de explicacións ao nomeamento de Marisol. Ninguén entende a política de escandaloso veto, primeiro, e de submisa aceptación, despois, da que fixo gala o BNG, pero non deixa de sorprender que entre os máis enfurecidos se contaban algúns dos que foron, anos atrás, os máis amansados súbditos e axentes culturais do Partido Popular. Un fariseo feitizo da conciencia acomodaticia que nin o propio Merlín sería quen de desfacer.
Sem comentários:
Enviar um comentário