O paciente inglés

Hoxe El País dá conta dun inquerito no que se valora a correlación de forzas no inicio do novo curso político. O PP acurta distancias grazas ao «verán negro» (incendio de Guadalaxara, caso Roquetas, accidente do Cougar, blocaxe do Estatut) e ao mantemento dunha oposición zafia e bronca. A política como prolongación dos mundos de Yuppy e as intervencións contadas. efectistas e medidas de Rodríguez Zapatero non foron quen de limitar a erosión do PSOE. Pero o máis preocupante é a confirmación do esgotamento do «efecto ZP» e xa son tres ministros que teñen mellor valoración pública ca el: Bono, Solbes e Fernández de la Vega. O cadro que se pinta non é moi favorábel para a familia socialista. En Galiza, o staff estratéxico de Emilio Pérez Touriño enfróntase a algunhas teimudas dificultades. A primeira e non a menor: darlle volume ao liderado a-carismático do Presidente da Xunta. Os esforzos por tunear a Touriño coas formas, falares e talantes de Zapatero non renden os resultados apetecidos. Houbo un efecto ZP pero é pouco probábel que haxa un efecto Touriño con grande capacidade de arrastre electoral. Aguilloado pola competencia mediática do seu Vicepresidente, Touriño acortou distancias intensificando a súas aparicións públicas e, principalmente, placando coa súa presenza algunhas das iniciativas dos seus socios de goberno (o abandeiramento da redefinición da Cidade da Cultura para empardecer o protagonismo da Conselleira de Cultura é, sen dúbida, o episodio máis rechamante). Cun equipo de goberno feito ao seu gusto e medida a base de lealdades personais, rebaixado de perfil político e cunha limitada experiencia en asuntos de xestión, Touriño non ten a ninguén que lle faga sombra e ten a moi poucos membros do seu gabinete nos que se apoiar. Mesmo os conselleiros do PSdeG que son máis políticos –Méndez e Varela– non acadaron un protagonismo reseñábel. O único activo real do PSdeG-PSOE no goberno é o Presidente Touriño. Non molestar, gastar en sobriedade, discreción, non cometer graves erros e facer gala dunha acomodada paciencia son os fundamentos da estratexia touriñista para gañar adeptos e ampliar o seu engado entre os cidadáns. Para encumiarse precisa ademais da oposición salvaxe do PP-G e de que o BNG exprese as súas reitesías en público, proxectando unha imaxe de inestabilidade e gobernabilidade problemática. Entre dous extremos o paciente inglés será así a personificación sensata do virtuosismo do termo medio. E a batalla electoral das autonómicas de 2009 gañarase ou perderase no centro político e sociolóxicos, na bolsa electoral de cidadáns indecisos que nutre o desxeo da Galiza conservadora.