Vítimas en estado puro

Concordo con Bretemas. Constitúe un espectáculo estarreceder comprobar como o Primeiro se torna velozmente en Terceiro Mundo. Non faltará, e terá toda a razón, quen diga que ese Cuarto Mundo de pobreza e desolación xa estaba alí, agochado polo espellismo do aplaudido modo de vida americano. Katrina, retirando o pano que nos cubre os ollos, ensañouse, principalmente, cos brancos pobres e co negros aínda máis pobres. Está minuciosamente estudado, sábemos ben que as catástrofes naturais daminifican, fundamentalmente (cando non exclusivamente) ás clases e grupos sociais máis desfavorecidas. A paisaxe social que queda en Nova Orleáns non é diferente da que deitou o Mitch en Nicaragua ou a tsunami no sueste asiático. Michael Ignatieff descríbeo substancialmente en O honor do guerreiro: «A fame, como o xenocidio [ou as catástrofes naturais], destrúen o sistema capilar das relacións sociais nas que se basea o sistema de dereitos de cada individuo, e así crean un novo suxeito humano: a vítima en estado puro, despoxada da súa identidade social e da contorna moral específica que, en tempos normais, atendería as súas queixas. A familia, a tribo, a fe relixiosa, a nación xa non existen como audiencia moral para esa xente.»