Azaña reloaded

No día en que os xornais dan conta da abxuración parlamentaria do franquismo por parte do PPdeG, leo/escoito, grazas á xentileza memorialística do Ministerio de Cultura, «Paz, piedad y perdón», o discurso que Manuel Azaña pronunciou en Barcelona o 18 de xullo do segundo ano da guerra en defensa da República.

Eran as 19.35 da tarde e supoño que era un día de calores mediterráneos pero iso non abrandou a firmeza nin a enerxía do verbo do presidente da Segunda República. Rotundo pero reflexivo: «O que importa é ter razón e, despois de ter razón, importa case tanto saber defendela, porque sería triste cousa que tendo razóns parecese como se a tivesemos perdido a forza de palabra entolemiadas e de feitos reprobábeis. É certo que ao cabo a verdade e a xustiza se abren paso, máis para que o abran, é indispensábel que a verdade se depure e se purifique no íntimo da conciencia e se acicale baixo a lima dun xuízo independente, e que saía á luz co apoio e o seguro dunha responsabilidade.»

Pasei un bo rato coa súa oratoria pousona, de repenique vagoroso e firme como martelo que bate o ferro. Unha melancólica forma de rematar o día e lembrar ao avó Domingos, O Ardeiro, correlixionario de Santiago Casares Quiroga e azañista entusiasta que nunca soubo do discurso de don Manuel por estar no cárcere da Coruña purgando ás súas fidelidades republicanas.