A voz de ROP

Remato un día de moitas palabras, lendo –escoitando– a ROP (en «As Nosas Voces» do CCG). Agasállanos cunha visión magnífica e engaiolante das relacións de Galiza e Europa grazas ao feliz afastamento ao que foi convidado polo Centro Galego de Bos Aires en 1957.

A súa poderosa oratoria está inzada de fermosísimas inspiracións, a maioría firmes candidatas a figurar no libro de honra da nosa mellor publicidade nacional. Unha de moitas: «A primeira obra de arte de Galiza é a paisaxe». E reflexións de gran fondura existencial sobre o bo morrer que, de certo, serían do agrado de Ramón Sampedro: «En Galiza sábese morrer, en Galiza mórrese con beleza [...]. Mórrese como morre o pobo, como morren os grandes piñeiros cando caen, como morren as ondas na arnela da Lanzada.» Pero tamén outras de matinación histórica que dan para moito pensar: «O que é a arela de Galiza: desexar moitas cousas; romperse no empeño, pero deixar sempre completo o espírito, máis alto cada vez».

Non teño tan claro como don Ramón que ese desexo maximalista sexa moi propio do noso país; a experiencia si que confirma que nos esnaquizamos con renovada frecuencia nos nosos empeños, e son bastante menos optimista que o señor de Trasalba sobre a forteza do espírito colectivo e sobre a súa continuada tendencia alcista.