Resumo electoral minimalista

Josep Segú asegura que «simplificación, esencialismo e primitivismo son as características que percorren de punta a punta o carril central da arte do século XX». Simplificación, esencialismo e primivitismo valen tamén como elementos caracterizadores do vieiro medular do xogo político do Estado que nos deitaron as eleccións do 9-M.

A dinámica é sofisticada, complexa e posmodernista nas estratexias e as formas, pero os resultados que se procuran son simples, esencialistas e primitivos. Simples, as grandes decisións defínense nun xogo binario: elixes 0 ou 1; esencialista: apoias retroceso ou avance nunha redución esencial de conservadorismo e progresismo; primitivismo porque só quere determinar o dominio sobre o territorio do exercicio do poder e os recursos de autorreprodución no poder, sen que haxa aspiración ningunha a crear novos nichos de poder nin a socialización participativa dos poderes de sempre, ou como dicía do Manuel Azaña: «O que é certo é que, da política, o que me interesa é mandar.»

Ao Estado con dúas marcas abóndalle para ateigar os andeis mediáticos do hipermercado político; complexidade, pluralidade, socialización, proxecto de cambio son produtos de dificultosa distribución e consumo electoral, se non que llo pregunten aos fabricantes doutras ideas que se van citar obrigatoriamente no Grupo da Mestura e aos que ficaron fóra do escaparate democrático.