Tincho

Co inicio do camiño de volta, malas noticias: chaman para facerme saber da morte de Agustín Díaz. Hai pouco que engadir ás palabras de Pereiro, tan só deixar testemuño de que fun beneficiado pola súa agarimosa veciñanza no Belvís dos oitenta e pola súa sabia camadería na maioría das aventuras políticas nas que se ilusionou a miña tribo. A poucos días dunha última conversa para falar de amigos comúns, do devalo da RTVE-G e das expectativas electorais da política do país. Demasiado tarde para lle dicir todo o que lle debemos algúns da miña quinta. Aínda fresca a lectura das memorias que Mia Couto dedicou a outro xornalista desaparecido: «Para ele o jornalismo era apenas un instrumento para criar e divulgar pensamentos [...] Não havia denúncia fácil nen a arrogância de ter opinião sem estudar primeiro. [...] Era, sobretudo, a saudade de uma utopia em que nos sonhávamos donos de nós, sem ter que mendigar no mundo a migalha da nossa sobrevivência. [...] Era un vigilante de uma coragem e inteligência raras. [...] Era un dos melhores de nós.» Mia Couto non o coñecía mais tamén falaba de Tincho.