Relevos e revelacións

Tras o nomes e as primeiras explicacións, os relevos ministeriais decididos por Rodríguez Zapatero devólvenlle toda a súa actualidade á definición de política que nos deixou Groucho Marx: «A política é a arte de buscar problemas, atopalos, facer un diagnóstico falso e aplicar despois remedios errados.» Zapatero inclinouse por mudar o seu Vicepresidente Económico pero mantén ao fronte da área económica do seu goberno aos mesmos ministros suxerindo así que o problema non é a política senón o ritmo de aplicación que lle imprimía Pedro Solbes. Co tempo poderemos determinar se Salgado ten máis ou menos swing que Solbes pero que ninguén agarde maior coñecementos nin maior capacidade de innovación que o ministro agora cesado.

O perfil publicamente descoñecido e baixamente cualificado de Elena Salgado é emendado nas edicións de hoxe cunha solemne declaración: será Rodríguez Zapatero quen dirixa a política económica e Salgado xestionará as grandes liñas ordenadas polo presidente. Hai un proverbio nixeriano que di que «Non podes chantar un coitelo na túa propia perna e presumir diso.» Nesas anda o goberno do Estado.

Á luz das explicacións, Pedro Solbes prestará o seu derradeiro servizo a Zapatero facendo de «comedor de pecados». Onte El País serviulle tres ingratos pratos. De primeiro: era o ministro que quería ser ex-ministro o que obstaculizaba a posta en marcha das iniciativas anti-crise. De segundo: o gran enmascarador da gravidade da situación e quen nos vendeu o espellismo dunha España sen crise foi o agora cesado Solbes. De sobremesa, un sucedáneo, unicamente Solbes tomaba decisións no tocante ás políticas de reactivación económica no goberno; Corbacho, Sebastián, Álvarez, Espinosa, Garmendia e Corredor non teñen responsabilidade política corporativa neste tema. Produce arrepío ver como se escribe a historia gobernamental.

Zapatero esixe eficacia e resultados ao curto prazo. Sabe ben o que se xoga e por iso, baixo o presuposto de procurar unha maior iniciativa política, acaba de blindar o executivo con toda a plana maior do PSOE. O Presidente do partido, o seu secretario xeral e o seu vicesecretario xeral sentaranse no Consello de Ministros. Algo xa está garantido, o fracaso do goberno decapitará o partido. Poderá cambiar de persoas e de ritmos, pero como non cambie de políticas mal futuro se lle aveciña. O desemprego avanza sen tregua cara a unha fatídica cifra. Cando redondeemos os 4 millóns de parados no Estado, o Partido Popular estará en inmellorábeis condicións para presentar unha moción de censura. Con case toda certeza non haberá maioría parlamentaria que a faga prosperar pero, tanto ten, nese momento Rodríguez Zapatero comezará a deixar de ser presidente do Goberno.