De cine

Esta semana tivemos un abraio de de cine. Facemos xornadas maratonianas para dar conta dun guión que alguén nos escribiu sen contar con nós. Comeza cun zoom laboral grandioso que nos mergulla nun caótico escenario de sorpresas, presas, vertixe, carreiras, tropezóns e repetidas caídas moi propias das películas mudas. E coma no cine silenciado nada podemos dicir, apenas nos queda seguir o ritmo frenético do piano. Afogado (polo traballo), unha sucesión ininterrompida de imaxes reconstrúe o último ano e medio e lembro a Harold Lloyd en O home mosca, agatuñando e escorregando mil e unha veces pola fachada dun rañaceo imposíbel de vencer. Cando a caída parece definitiva e final, as agullas do tempo son o asideiro solidario que te axudan outra volta a comezar a afusquinada subida. Como Harold rodamos sen rede e sen especialistas que nos dobren nas esceas de risco. Debe ser que os especilistas somos nós. Aí van os créditos: Cesare, A12, o programador que regresou do frío, os matrix ferroláns, a mociña silenciosa do equinocio, aduaneiro homeless e o letrista de gorgullos. Todos compoñen unha troupe grandiosa, (case) invencíbel na adversidade. Mágoa de que amadora de Vermeer ande lonxe en xixonescos labirintos. Se a fortuna non nos deixa tirados na derradeira volta, o mércores subirá o pano e comezará en Compostela o espectáculo das luces que contan historias. Historias mudas como as nosas, e das outras. The End.