Democracia en serio

Paolo Flores d'Arcais, afamado filósofo e director de MicroMega, tómase a democracia en serio. A reinvindicación dunha democracia esixente ten forte raigame nos politólogos italianos como salienta, entre outras moitas obras, o minúsculo pero acertadísimo libro de Gianfranco Pasquino. Pasquino que sabe de moitas e variadas cousas, lémbranos que «a democracia prospera cando o discurso público sobre os seus fins se desenvolve sen hipocrisías, sen manipulacións e sen concesións».

Flores d'Arcais achega en O soberano e o disidente unha reflexión sen traza de dobreza, engano ou acomodación perante a autocompracencia democraticista do tempo político que nos tocou en partilla. Alerta sobre a encrucillada cidadá que nos agarda: ou construímos unha democracia esixente ou é mellor que nos preparemos para o seu derrame a mans do formalismo, do populismo, do poder en diferido dos partidos, e do seu (ab)uso por parte dunha clase política única, fortemente unida por intereses corporativos comúns que, ao cabo, se impoñen ás diferenzas programáticas e ideolóxicas que deveñen en sosas variantes dunha mesma forma de gobernar, tomar as decisións ou telerelacionarse coa cidadanía.

Flores está absolutamente convencido de que «a democracia é un proxecto de condición humana, de sentido da existencia. É autodeterminación, é dicir ser amo (propietario!) do propio destino, apostar porque sexa realizábel (que poidamos achegarnos a ela) a través do esforzo de cada quen para pensar e querer en común as condicións da propia e común existencia. Ser-en-común é a única vía para ser-individuo e viceversa». Cando Flores d'Arcais escribiu O soberano e o disidente, o berlusconismo e o aznarismo estaba no seu máis desesperanzador apoxeo, están felizmente e democraticamente derrotados nas urnas, pero, con todo, a advertencia do filósofo mantén a súa vixencia: «Partitocracia, poderes fortes e populismo son os réquiem intercambiábeis (ou ao unísono) da frauta máxica que anestesia a democracia e exilia, cos lupercais do privilexio, ao cidadán. Só pode salvalo a política: a política ademais da democracia tomada en serio.» O que di non é ningunha broma.