Escaravellos

«De onde non hai, non se pode sacar». Proclámao a sabedoría dos nosos vellos. A natureza, ás veces, emenda esa certeza popular. En Ébano, Kapuscinski compón esta estampa: «Lembrei que nun lugar do Sahara vivía un escaravello pequeno que os tuaregs chaman ngubi. Cando a calor aperta, o ngubi. adoecido pola sede, quere beber coma sexa. Por desgraza, non hai auga en ningures; arrededor só aparece area ardendo. Así que, para poder beber, o escaravello elixe un montículo –pode ser a pendente dun pregue de area– e, traballosamente, comeza alancar cara ao cumio. Nun esforzo tremendo, un auténtico traballo de Sísifo, xa que area, tórrida e movediza, non pàra de escapárselle por debaixo das patiñas, co que volver mándalo abaixo, ao inicio do tormentoso camiño de galeote. Por iso, non pasa moito tempo ante de que o escaravello comece a suar. Nun cabo do seu abdome aparece, e se incha, unha grosa pinga de suor. Entón o ngubi interrompe a escalada, encóllese e mergulla o seu fouciño naquela pinga. Bebe.» O escaravello ngubi é, sen dúbida, a mascota dos movementos de resistencia do Sur Global. Tira esperanza de onde non a hai.