Monopoly do medo

Mil millóns de persoas viven en arrabaldes ou cidades miseria. O seu número duplicarase nas próximas dúas décadas. Un informe da ONU resume a contabilidade negra que resulta de cruzar pauperismo e urbanismo. O balanzo de contas entre a economía dos cidadáns inexistentes e a irracionalidade lucrativa do cemento non deixa firgoa ao engano: hai 2.000 millóns de pobres urbanos, a metade vivindo no desfiuzado territorio dos slums. A moi meritoria iniciativa Sen permiso publica, nas súas últimas entregas dixitais, unha entrevista co xeógrafo radical Mike Davis e un artigo de Joseph Choonara sobre o medre dos arrabaldes no Sur Global. Moi aconsellábeis para reparar como se está armando o escenario urbano onde se han representar caoticamente futuros pesadelos. Fronte a eles a enxeñaría de orde investe na arquitectura e ecoloxía do medo, desprezando darwnianamente ás capacidades dunha case que inexplorada arquitectura da solidariedade. O habitat da cidadanía é fraxil e altamente vulnerábel. E por todas partes Plan Xerais de Ordenación do Medo están encofrando a igualdade e liberdade cunha argamasa de exclusión social, segregación espacial, explotación económica, inacción política e banalización ética. Na primeira idade media as cidades eran espazos de liberdade. Todo parece indicar que en futuras idades demediadas certamente non será así.