Kabul, zona cero

As anduriñas de Kabul non é un libro excepcional pero é un excelente libro aínda que só sexa porque é difícil escribir un texto animicamente tan abaixado e sobrevivir literariamente á experiencia. É un libro testamentario; con todo, nas súas páxinas non hai abeiro para partilla ningunha de esperanzas ou ilusións, non hai herdanza de fantasías de futuro que compartir. Yasmina Khadra / Mohamed Moulessehoul consegue palabras que encoran o máis minimalista track de humanidade. No Kabul dos burkas e a cotidianeidade talibanizada, segundo a diagnose existencial de Khadra, «ninguén cre no milagre das chuvias, na maxia das primaveras, e menos aínda nun mañá clemente. Os homes volvéronse loucos, puxéronse de costas á luz para darlle a cara á escuridade». A paisaxe sentimental é un ermo tras a batalla. «Os cascallos das fortificacións acadaron ás almas. A poeira cubriu de terra as hortas, cegou as olladas e puxo cemento ás ideas.» Un territorio gangrenado que estende a súa doenza á sociedade global. Hoxe temos a certeza de que a cirurxía de Occidente fracasou e, ao tempo, que mutilaba ao doente país afgano lle roubaba a pouca e agónica vida que lle restaba. En 2002, Khrada describiunos rudamente en As anduriñas de Kabul os síntomas da súa enfermidade terminal. Hoxe calquera pode ler a autopsia da terra dos pashtum.